De IJzerkoning RECENSIE

Toen Meghan zes was verdween haar vader op mysterieuze wijze. Hij is nooit meer teruggevonden. Tien jaar later is Meghans moeder hertrouwd met Luke en heeft ze nog een zoontje gekregen: Ethan. Meghan wordt bijna zestien, maar een grote, luxe sweet sixteen zit er niet in. Het gezin heeft amper geld voor boodschappen.

Ineens begint Ethan allemaal monsters en rare wezens te zien. Niet alleen hij ziet ze, maar Meghan ook. Dan krijgt ze bericht dat iemand haar zal komen ophalen, want haar broertje is verwisseld met een wisselkind en de echte Ethan kan ze alleen terug halen als ze naar Nimmernimmer gaat: het elfenland. Wat volgt is een lange reis om haar broertje terug te vinden, maar ze komt voor een hoop verrassingen te staan, zoals het feit dat ze de dochter is van de Erlkoning.

De IJzerkoning is heel beeldend geschreven, vol met monsters als ogers, trollen, gnomen, kobolds en andere lelijke, puisterige wezens. Je moet hier wel van houden, maar de (vecht)scènes waarin de monsters veelvuldig aanwezig zijn voeren niet de boventoon van het boek. Gelukkig, want het leest iets minder prettig dan de rest van het verhaal.

Op een paar kleine stukken na heb ik heel erg genoten van dit boek. De schrijfstijl van Julie Kagawa is heel vloeiend en de weg naar de IJzerkoning, om Ethan te redden, is continu spannend. Het einde vond ik heel mooi en maakte nieuwsgierig naar deel 2, waar ik nu in ga beginnen. Tussen ieder boek in deze serie zit nog een ‘tussendoor’ boekje. Deze zijn (nog) niet vertaald, maar ik hoop wel dat dat ooit gaat gebeuren. Ze zijn verder wel losstaand van de gewone serie te lezen, maar het zal zeker een leuke toevoeging zijn.

Wat vind jij het engste fantasiewezen?