Het geheim van Grâce RECENSIE

Een vrouw die haar schoonheid verliest, een man die hem nooit lijkt te verliezen, een meisje die vol in bloei staat, een tragedie die volgt.

1981: Grâce, een mooie vrouw van 34 jaar oud, woont samen met haar man en kinderen in een klein Frans dorp. Het leven van Grâce bestaat merendeels uit het wachten op haar echtgenoot, die veel reist voor zijn werk. Om het leven makkelijker te maken besluit Grâce een au pair in huis te nemen, wat ze beter niet had kunnen doen…

2010: Net als ieder ander jaar reist Nathan, de zoon van Grâce, van Parijs naar Lyon om kerstmis te vieren met zijn familie. Zodra Nathan de drempel over stapt van het huis, weet hij dat er iets niet klopt. Zijn vader, die dertig jaar geleden spoorloos verdween, staat opeens weer op de stoep. Zijn moeder gedraagt zich steeds vreemder en zijn zus wordt met de dag afstandelijker. En dit is niet het enige. In de dagen dat Nathan zich in zijn ouderlijk huis bevindt gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn.

Grauw. Dat is het eerste woord wat er in me opkomt als ik denk aan dit boek. Alles in dit boek is grauw. De sfeer, de personages, de gedachten die ze hebben. Normaal ben ik hier niet zo van, je wordt er alleen maar depressief van. Maar dat grauwe hoort bij dit boek en ik geniet ervan. Gedurende het hele verhaal heerste er het gevoel van angst, ontzag en achterdocht. Het benauwde me, ik kreeg er de rillingen van. Heerlijk als een schrijfster dit weet te presteren, want dat gevoel moet toch echt wel aanwezig zijn als je een goede thriller wilt schrijven.

De spanning werd onder andere gecreëerd door de opbouw van de hoofdstukken. Zo krijg je een kijkje in het leven van de jonge Grâce door middel van haar dagboek en kijk je door de ogen van Nathan in de 21e eeuw. In het begin snap je niet zo goed wat dit met elkaar te maken heeft, waardoor je er moeilijk doorheen komt. Maar naarmate het einde nadert wordt er steeds meer ontrafeld en wordt het ontzettend spannend. Ik kon het boek niet meer wegleggen, nam het overal mee naartoe. Ik móést gewoon weten hoe het af zou lopen! En ik ben niet teleurgesteld, wat een ontknoping! Sommige stukken waren ietwat voorspelbaar, maar het overgrote deel was voor mij een groot raadsel. Het geheim van Grâce is een grauw boek, maar wel verdomd goed!

Vind jij het verhaal van Grâce grauw? Of krijg jij een ander gevoel bij dit boek?