De tennisparty RECENSIE

De tennisparty is de nieuwste roman van Madeleine Wickham, de echte naam van Sophie Kinsella. Hoewel Madeleine en Sophie één en dezelfde persoon zijn, verschillen de boeken van elkaar als dag en nacht. Sophie schrijft voor een wat jonger publiek, gevuld met dromen en humor. De romans van Madeleine Wickham staan meer met beide benen op de grond. Ze bespreken realistische thema’s voor een iets ouder publiek. De romans zijn serieuzer van aard. Zo ook De tennisparty.

In De tennisparty volg je een groep ‘vrienden’ op een tennisweekend bij Patrick en Caroline thuis, in hun enorme landhuis met privé tennisbaan. De aanhalingstekens bij vrienden zijn bewust gekozen, omdat de vriendschap nogal op het spel wordt gezet dit weekend. Geld en ontrouw lijken hiervan de grootste boosdoener. Patrick en Caroline zijn heel rijk door de bonussen die Patrick verdient als beleggingsadviseur. Ze steken hun rijkdom het liefst niet onder stoelen of banken en zijn zeer materialistisch ingesteld. Zó materialistisch dat Patrick liever veel geld verdient, dan dat hij zijn vrienden trouw blijft. Maar hij is niet de enige die zich door geld laat leiden. Want wat dacht je van Charles. Is hij niet alleen maar met Cressida getrouwd vanwege haar geld? Annie en Stephen zijn eigenlijk een beetje de vreemde eend in de bijt. Doordat Stephen gekozen heeft te gaan doen waar zijn hart ligt, zijn proefschrift schrijven, hebben ze bijna geen cent te makken. Maar dat maakt niet uit. Toch? Of laat Stephen zich verleiden door de snelle verkooppraatjes van zijn vriend Patrick? Er rommelt veel in de vriendengroep dit weekend. En dan staat er ook nog eens een ongenode gast op de stoep…

Ik vind dit boek over de rich and wannabe rich leuk om te lezen, maar niet echt memorabel. Het verhaal blijft boeien waardoor je het boek binnen no time uit hebt, maar het miste voor mij een beetje de wow-factor. Waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat de hoofdpersonen zich in een andere levensfase bevinden dan ik, of in hele andere kringen? Ik kon wel af en toe meeleven met de hoofdpersonen, maar me niet altijd in hen verplaatsen. In het begin zijn er ook maar weinig personages in het boek waar je sympathie voor op kunt brengen. Maar dat is dan wel weer verrassend aan het verhaal: eerste indrukken kloppen niet altijd. Het kan zomaar zo zijn dat de persoon die je in het begin van het verhaal de grootste bitch vond, misschien toch wel niet zo erg is als je dacht…

Het verhaal begint wat verwarrend door de introductie van de verschillende koppels en de verschillende vertelperspectieven die per alinea konden wisselen. Dit vergt even wat aanpassing, maar als je hier eenmaal aan gewend bent, dan vind je de wisselende perspectieven juist een leuke aanvulling op het geheel. Je beleeft hetzelfde verhaal vanuit verschillende personen, verschillende gedachten, wat zorgt voor verschillende emoties en het stukje bij beetje compleet kunnen maken van de puzzel. Ook zorgt het ervoor dat het hele verhaal zich in maar één weekend kan afspelen. Grappig vind ik dat.

Bij de titel van het boek – De tennisparty – was ik even bang dat je echt een tennisfanaat moest zijn om het boek te kunnen waarderen (lees: dat ben ik in de verste verte niet), maar dit was gelukkig niet het geval. Het is handig als je iets van het spel afweet, zodat je je beter in kunt leven in de paar tennisscènes die het boek bevat. Maar ook als je helemaal niets met tennis hebt, kun je het boek met een gerust hart lezen.

De tennisparty is een boek over de rich and wannabe rich: over geld, de problemen die het met zich mee kan brengen, materialisme, vriendschap en over jaloezie. Goede thema’s. Zeker in deze tijd van economische crisis.

Ik heb wel één kanttekening naar de uitgeverij toe. Marketingtechnisch snap ik wel dat het aantrekkelijk is om de naam Sophie Kinsella heel groot op de cover te drukken. Maar zoals het nu op het omslag staat lijkt het net alsof Sophie Kinsella dit boek geschreven heeft. Door de wezenlijke verschillen in schrijfstijlen tussen Madeleine Wickham en Sophie Kinsella weet ik niet of dit nu zo’n goed idee is. Kinsella fans kunnen weleens van een koude kermis thuiskomen na het lezen van De tennisparty…

Welke schrijfstijl vind jij leuker: die van Sophie Kinsella of die van Madeleine Wickham?