Engelwater RECENSIE

Waar in de meeste soortgelijke boeken de hoofdpersoon een mannelijke rechercheur is van middelbare leeftijd en met de nodige issues, heeft schrijver Mons Kallentoft juist gekozen voor een vrouw in de hoofdrol: Malin Fors. Maar ook zij heeft, net als haar collega’s in andere boeken, zo haar problemen… en in combinatie met haar zware werk wordt dat haar soms teveel. Ook in dit boek staat Malin weer voor een pittige uitdaging die veel van haar vraagt, ook op emotioneel gebied: een echtpaar is vermoord en hun 5-jarige dochter Ella is vermist. De zoektocht naar het motief, naar de dader en vooral naar de kleine Ella lijkt onmogelijk, maar Malin bijt zich erin vast en kan en wil het niet loslaten… met resultaat. Resultaat waar je misselijk van wordt! En dan te bedenken dat zulke dingen niet alleen in boeken gebeuren…

Engelwater is een boek dat voor sommige mensen een beproeving van de maag zal zijn, vanwege de grove en gruwelijke misdaden tegen kinderen. Malin is een goed te begrijpen hoofdpersoon, wat het inleven makkelijker maakt. Opvallend is dat, zoals deze schrijver wel vaker doet, ook de doden zo nu en dan aan het woord komen. In dit geval dus de ouders van Ella, die het woord richten tot Ella en tot Malin. De onvoorspelbaarheid van dit boek – je ziet de dader bepaald niet van mijlenver aankomen – en de nieuwsgierigheid over wat er toch in hemelsnaam met Ella is gebeurd, maakt dat je steeds maar wilt blijven doorlezen.

Dit ondanks dat de schrijfstijl, die uit heel veel erg korte zinnen bestaat, niet iedereen zal aanspreken. Het is wat traag en gedetailleerd, er had wat meer vaart in dit verhaal gemogen. Diezelfde schrijfstijl maakte dat ik zelfs op de helft van het boek, nog steeds niet helemaal werd gegrepen door Engelwater. Maar uiteindelijk was ik toch blij dat ik heb doorgezet tot het einde!

Kan jij goed tegen gruwelijkheden in een boek?