Safe Haven RECENSIE

De naam Nicolas Sparks is een begrip binnen het romantische genre. Ook al ken je hem (nog) niet van zijn boeken, dan waarschijnlijk wel door de verfilming ervan: enkele voorbeelden zijn Message in a Bottle, Dear John, The Last Song en natuurlijk het onweerstaanbare The Notebook. Ik moet bekennen dat ik ze allemaal heb gezien en in de bibliotheek loop ik graag even langs de S om te kijken of er iets van Sparks staat dat ik nog niet gelezen heb.

De nieuwste toevoeging aan zijn oeuvre, zowel in de boekhandel als in de bioscoop, is Safe Haven (Nederlandse titel: Veilige haven), waarin Katie haar oude leven ontvlucht om opnieuw te beginnen in het kleine kustplaatsje Southport. Ondanks dat ze vastbesloten is zich aan niemand te binden, trekt ze de aandacht van de jonge weduwnaar Alex. De twee kunnen het erg goed met elkaar vinden, maar durft Katie er op te vertrouwen dat ze de problemen uit haar verleden echt achter zich gelaten heeft?

Safe Haven is een typisch Sparks-boek: twee mensen die er bijna niet op durven te hopen/niet op zitten te wachten, vinden hun geluk in de liefde voor elkaar. Maar voor ze samen lang en gelukkig kunnen leven, moeten er eerst een aantal hindernissen overwonnen worden. Verwacht geen ingenieuze plotwendingen, want dat er nog een donkere wolk uit het verleden in de persoon van Katie’s alcoholistische ex gaat barsten, weet je van tevoren. Wat dat betreft krijg je precies wat je verwacht en in de handen van een vlotte verteller als Sparks levert dat een prima boek voor een relaxte middag op.

Toch ga ik me stiekem een beetje afvragen of Sparks ook iets anders zou kunnen. Meer dan in de film draait het in het boek om de psychologische ontwikkeling die zowel Katie als Alex door moet maken voor ze echt voor elkaar kunnen kiezen, maar echt diepgaand wordt het helaas nergens. Daarbij maakt Sparks van Katie’s ex een vrij eendimensionale slechterik, die in bijna kinderlijk geschreven hoofdstukken Bijbelteksten voor zich uit prevelt en de rol van buurvrouw Jo werkt wat mij betreft beter op het witte doek dan op papier.

Misschien dat het kunstje zelf op een gegeven moment oud wordt, maar als je het op de goede manier uitvoert, zal er publiek voor blijven. Zoals gezegd geeft Nicolas Sparks je met Safe Haven wat je verwacht als je aan een van zijn boeken (of films) begint: een romantisch verhaal dat prettig en ongecompliceerd wegleest. Je kunt het boek aan het einde met een tevreden gevoel wegleggen en dat je dat van tevoren al weet, is stiekem soms ook wel prettig.

Lees jij liever de boeken, of kijk jij liever de films van Nicolas Sparks?