De zwijgende zee RECENSIE

Wanneer Dora nog een meisje is verdwijnt haar kleine broertje Alfie van het strand. Nu is zij volwassen en woont samen met haar vriend Dan in hartje Londen. Ondanks dat de tragische gebeurtenis alweer elf jaar geleden is, is er nog steeds een brandend schuldgevoel aanwezig diep in Dora’s binnenste. Ze voelt zich verantwoordelijk voor de ongelukkige gebeurtenissen die haar familie zijn overkomen en moet deze gevoelens eindelijk onder ogen komen. Ze besluit terug te gaan naar Clifftops, het huis van haar jeugd aan de ruige en onvoorspelbare kust van Dorset.

De zwijgende zee wordt omschreven als een ‘overweldigende dramatische roman’ en niets is minder waar, zo blijkt. Verraad, familiegeheimen, leugens, het wordt de lezer allemaal op een presenteerblaadje aangeboden. Er wordt heel wat afgehuild en geen van de personages is een gelukkig personage. Natuurlijk heeft dit te maken met het ongeluk wat de familie is overkomen en het thema van de roman, maar af en toe is het net iets te veel dramatiek voor een verhaal. Af en toe wanneer ik het boek weglegde voelde ik me zelfs ongelukkig. Dit geeft natuurlijk wel aan dat het boek goed geschreven is, voor het doel dat het dient.
Het is makkelijk je in te leven in de personages. Daarnaast zijn de beschrijvingen van Dorset, de rotsen, de zee, de wind die om de kliftoppen giert, prachtig en sfeervol. Het boek is niet chronologisch, maar bouwt op naar het plot door middel van grote flashbacks naar het verleden en fragmenten uit het heden. Beetje bij beetje komt de lezer op deze manier te weten wat er nu echt is voorgevallen op de dag dat Dora’s broertje Alfie verdween. De combinatie van factoren heeft ervoor gezorgd dat ik deze roman alsnog drie sterren geef en geen twee. Er zijn betere boeken, maar Hannah Richell is een goede auteur en het is een aanrader als je van een portie drama XXL houdt.

Houd jij van dramatisch, of heb jij toch liever een luchtig boek?