De hand die de mijne vasthield RECENSIE

Twee verhaallijnen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben en afwisselend elk een hoofdstuk vertellen over de levens van de personages. Het eerste verhaal is die van Lexie Sinclair uit de jaren 50. De eigenzinnige Lexie wordt tot over haar oren verliefd op de editor Innes Kent. Met hem gaat zij een stormachtige relatie aan waarbij hij haar een leven toont, waar zij altijd al van heeft gedroomd. Een leven dat bestaat uit ontdekken en vrij zijn.

De tweede verhaallijn speelt zich af in de moderne tijd in Londen, waarbij het leven geschetst wordt van het jonge stel Elina en haar vriend Ted die de gelukkige ouders van een pasgeboren baby zijn. De lezer volgt Elina en leest haar gedachten terwijl zij haar bevalling probeert te herinneren die haar bijna fataal was geweest.

De hand die de mijne vasthield is een bijzonder verhaal over moederschap, familie en het belang van herinneringen. Een boek dat twee verhaallijnen bevat is altijd lastig te lezen, zeker als het nog in afwisselende hoofdstukken is geschreven. O’Farrell doet dit echter zo goed, dat het lijkt alsof beide verhalen tot één verhaal zijn samengesmolten. Bij het lezen hoef je niet meer na te denken over om welk verhaal het nu gaat, omdat de beide verhalen op een gegeven moment in elkaar lijken over te lopen. Het enige minpuntje van het boek is dat het verhaal aan het begin moeilijk op gang kwam en daardoor minder vlot verliep dan in de rest van het boek.

Vind jij het lezen van twee verschillende verhaallijnen lastig of juist leuk?