Wachten op woensdag RECENSIE

Wachten op Woensdag is het derde deel in de serie over Frieda Klein, een wat excentrieke psychoanalytica uit Londen. Als het boek begint is Frieda herstellende van een aanslag die ze in het vorige deel maar net overleefde. Daarom wordt ze in eerste instantie niet betrokken bij de moordzaak van Ruth Lennox, een huisvrouw met een gezin die op brute wijze vermoord wordt en wordt gevonden door haar tienerdochter. Maar als het politieonderzoek niets oplevert, wordt Frieda – enigszins tegen haar zin – toch in de zaak betrokken.
In een andere verhaallijn maak je kennis met James Fearby, een journalist die zich inzet om de onschuld van een voor moord veroordeelde man te bewijzen. Dat lukt hem, maar dat is pas het begin: de grote vraag is natuurlijk wie het meisje dan wel heeft vermoord. Hoewel Frieda eigenlijk niets te maken heeft met de moord op de huisvrouw, noch met de moord op het jonge meisje en James Fearby’s zoektocht naar de echte moordenaar, vormt zij uiteindelijk toch het middelpunt van alle losse stukjes van het verhaal. Alles komt uiteindelijk weer bij haar uit en hoewel niet elk hoofdstuk vanuit haar oogpunt is geschreven, blijkt ze uiteindelijk ook degene te zijn bij wie alle verhaallijnen samenkomen.

Naast de twee moorden, die op het eerste gezicht geen verband met elkaar lijken te hebben, wordt ook het leven van Frieda uitgediept. Haar persoonlijke angsten, trauma’s en de relaties die ze met haar vriend, zus en vriendinnen heeft, worden uitvoerig beschreven. Een oude bekende stalkt Frieda, maar niemand gelooft dat hij nog in leven is. Hierdoor is ze altijd op haar hoede. Frieda stort zich op de moordzaak in plaats van over haar trauma te praten en braaf naar haar therapie te gaan.

Dit derde deel uit de serie is knap geschreven, goed uitgedacht en spannend. Toch heeft het verhaal over Frieda Klein mij niet écht gegrepen, hoewel het zeker goed in elkaar zit. Dat is niet helemaal toe te schrijven aan de vertelkunsten van schrijversduo Nicci French, maar waarschijnlijk ook gedeeltelijk aan het feit dat ik de eerste twee delen niet heb gelezen. Er wordt in het boek steeds teruggegrepen op verhaallijnen, gebeurtenissen en personages uit de vorige delen, waardoor het voor iemand die pas bij deel drie begint met lezen al snel een onsamenhangende opsomming van gebeurtenissen wordt als je niet heel goed oplet. Maar ik denk dat ik dat gevoel zelfs nog een beetje had gehad als ik de eerste twee delen wel had gelezen: er gebeurt namelijk zó ontzettend veel en de verschillende verhaallijnen lopen kriskras door elkaar en vliegen voorbij. Het komt op mij over als een overdaad, hoewel de schrijvers hun vak echt wel verstaan en een spannend verhaal neer weten te zetten.

Wat vond jij van dit derde deel?