Idiopathie RECENSIE

Idiopathie gaat over drie dertigers: Katherine, Daniel en Nathan. Alledrie worstelen ze met hun eigen problemen, alledrie zijn ze ongelukkig. En dat is waar dit boek vooral om draait: het vinden van geluk. Is geluk het hoogst haalbare doel in het leven? Is het überhaupt een doel op zich, of is het een prettig bijproduct van een fijn leven? En hoe definieer je dan precies een fijn leven? Idiopathie is een satirische aanklacht tegen de generatie van Katherine, Daniel en Nathan, die alleen maar met zichzelf bezig lijkt te zijn.

Het bijzondere aan dit boek is dat ik er heel enthousiast aan begon, wachtend op iets wat zou gaan komen, maar naarmate het boek vorderde ontdekte ik steeds duidelijker dat er geen grote, bijzondere dingen zouden gaan gebeuren. Het is gewoon een bizar boek over drie bizarre mensen. Iets over de helft had ik daarom ook een dipje, toen Daniel en Katherine verzand waren in het extreem kapotanalyseren van alles. Dat was in het begin nieuw en verrassend (ik weet nog dat ik dacht: ‘O, hier moet ik aandacht aan besteden in mijn recensie!’), maar na verloop van tijd wordt het vermoeiend. Een gesprek kan nooit zomaar een gesprek zijn, want iedere zin wordt op een goudschaaltje gelegd en vakkundig uit elkaar gepeuterd.

Ik vond geen van de hoofdpersonen echt aardig, al had ik minder afkeer van Nathan dan van Daniel en vooral Katherine. Zij gedraagt zich egocentrisch en bij vlagen zelfs walgelijk in haar eenzame dertigersbestaan, met een baan die ze niet wil en een scharrel die haar iets geeft wat ze al helemaal niet wil. Haar ex Daniel is inmiddels samen met Angelica, een dierenrechtenactiviste. Hij wil graag helemaal opgaan in zijn relatie, maar zit daarvoor toch nog te veel vast in zijn eigen hoofd vol angsten. Nathan is hun gezamenlijke vriend van vroeger. Als hij uit een kliniek komt en weer bij zijn ouders gaat wonen, belt hij Katherine om te vragen of ze weer eens af zullen spreken. Zij belt op haar beurt Daniel, met wie ze al in geen eeuwen contact heeft gehad. De drie moeten bij elkaar komen, vinden ze. Alleen gaat dat natuurlijk niet zonder voeten in de aarde.

Sorry, ik klink misschien heel negatief over dit boek, maar toch geef ik het vier hartjes. Hoe kan dat? Heel simpel: omdat het je niet meer loslaat. Ik vind Idiopathie op dezelfde manier een goed boek als ik Tirza van Arnon Grunberg een goed boek vond: niet per se prettig om te lezen, maar het geeft je wel stof tot nadenken. Er staan zinnen in die ik zelf had willen bedenken. De personages verwoorden gevoelens die je tot op dat moment nooit onder woorden hebt kunnen brengen. Vier hartjes en mijn complimenten aan Sam Byers!

Hou jij van boeken met een wat duistere, negatieve kant, die je stof geeft tot nadenken? Waarom wel/niet?