Lege handen RECENSIE

Femmie van Santen is pas op latere leeftijd begonnen met het schrijven van verhalen en boeken. Wat opmerkelijk is, is dat al haar verhalen christelijk gekleurd zijn. Zo ook Lege handen. Op de achterkant van het boek staat: Drie jaar geleden gebeurde het ondenkbare: een onbekende vrouw roofde Valeries pasgeboren baby van de kraamafdeling. Sindsdien is er niets meer van het meisje vernomen.
 
Ik kan mij moeilijk voorstellen dat zoiets echt gebeurd, dus ik vraag mij af hoe de schrijfster dit onderwerp uitgewerkt heeft. Het verhaal an sich stelde mij niet teleur. Ik kon mij goed inleven in Valerie, haar gezinnetje en hun dagelijkse bezigheden omtrent de verdwijning. Het was spannend, maar ik hoefde niet naar adem te happen van verbazing of schrik. Helaas gaat er wel een hartje van af, omdat er een nadrukkelijke verhaallijn in zit met het geloof. Regelmatig komt naar voren of God iets met deze ontvoering te maken heeft en ze moeten iedere zondag naar de kerk. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb niets tegen het geloof. Maar het heeft voor mij geen toegevoegde waarde in het verhaal en het was te zeer aanwezig. Dit had zonder problemen weggelaten kunnen worden en dan was het nog een prima boek.
 
Het verhaal wordt vooral uit het perspectief van Valerie verteld, maar af en toe staat er een bladzijde met cursieve tekst. Dit zijn fragmenten en gedachtes uit het leven van de vrouw die Valeries kind heeft. Onbewust kreeg ik toch een soort van medelijden met deze vrouw, ondanks dat ik het heel erg vond voor Valerie. Wat nog voor extra druk zorgt tijdens de zoektocht, is dat het verdwenen meisje een hartafwijking heeft. Met de juiste medicijnen en een kleine operatie is er niets aan de hand, maar dat weet de ‘nep’ moeder niet.

Is dit boek iets voor jou?