Parnassia RECENSIE

''Zo prinsesje, je bent klaar voor je verblijf in het kasteel.'' Dat is wat de vader van de kleine Joodse Rivka zegt vlak voordat ze opgehaald wordt om ondergebracht te worden in Zeeland bij een streng christelijk domineesgezin. Rivka, die vanaf dat moment Anneke genoemd wordt, vervreemdt van haar eigen (Joodse) identiteit. Wanneer haar vader en broer na de oorlog plotseling bij het gezin langskomen om Rivka op te halen, herkent ze hen niet. Rivka wil niet met ze mee en besluit om in Zeeland te blijven. Rivka wil Anneke blijven en haar gevoelens en herinneringen stopt ze weg. Als ze zelf kinderen krijgt komt alles weer boven. De jonge moeder kan er niet mee omgaan en neemt afstand van haar eigen gezin. Wanneer ze op zeventigjarige leeftijd haar dochter weer spreekt vertelt ze hoe het zo ver heeft kunnen komen dat ze haar gezin in de steek liet en niet meer naar haar eigen kinderen omkeek.
 
Parnassia is een ander boek dan je misschien in eerste instantie zou verwachten. Toen ik de tekst op de achterflap van het boek las dacht ik dat het een oorlogsroman zou zijn. Eentje zoals je wel vaker leest; een oude man of vrouw blikt terug op zijn of haar leven tijdens de oorlogsjaren. Maar dit boek is anders. Het gaat juist niet over de jaren tijdens de oorlog, maar over de jaren erna. Hoe moeilijk het kan zijn om je leven weer op te pakken na de oorlog. “Gewoon verder leven" is zoiets eigenlijk wel mogelijk als je je hele identiteit afgelegd hebt om te overleven? Ik vind het een mooi boek, omdat het inzicht geeft in wat een oorlog allemaal kan doen met een mens. Wanneer er op papier vrede is betekent het niet dat alles direct goed is, soms moeten de moeilijk jaren nog komen en dat laat dit boek heel goed zien...

Lijkt dit boek jou ook zo bijzonder?