De uren die we deelden RECENSIE

Als filmfan kijk ik nog wel eens een film die het grote publiek in Nederland niet bereikt heeft. Zo had ik toevallig net Breath gezien van de Zuid-Koreaanse filmmaker Kim Ki-duk (originele titel: Soom, uit 2007) toen ik De uren die we deelden van de eveneens Zuid-Koreaanse Ji-Young Gong in handen kreeg. Zowel de film als het boek vertellen het verhaal van een jonge vrouw die in de gevangenis op bezoek gaat bij een ter dood veroordeelde. Verder zal ik de vergelijking niet trekken, behalve dat De uren die we deelden waarschijnlijk ook het grote publiek niet zal bereiken. Maar dat maakt het boek niet minder de moeite waard!

Yu-jeong is pas dertig, maar ze heeft inmiddels haar derde poging tot zelfmoord ondernomen. Ze wordt gekweld door een traumatische gebeurtenis uit het verleden en de manier waarop haar familie ermee omgaat. Haar tante stelt haar voor een keuze: óf in therapie óf op bezoek bij een ter dood veroordeelde moordenaar in de gevangenis van Seoul. Zo ontmoet ze gevangene nummer 3987, Yun-su. Na op jonge leeftijd in de steek gelaten te zijn door zijn ouders leefde hij op straat en belandde onherroepelijk in de criminaliteit. Na een gruwelijke driedubbele moord zit hij nu in de gevangenis, in afwachting van zijn executie. Door de korte wekelijkse ontmoetingen herleeft in beide jonge mensen de wil om te leven. Maar de tijd die hen nog rest is kort.

Om toch nog even terug te komen op de film Breath: bij Kim Ki-duk weet je dat je een verstilde, bijna meditatieve film kan verwachten waarin niet veel uitgelegd wordt. Je moet er echt even de tijd voor nemen om de film uit te zitten, maar het is het absoluut waard. Hetzelfde geldt voor De uren die we deelden van Ji-Young Gong. Yu-jeong is niet een van de makkelijkst toegankelijke hoofdpersonen,  maar echt iemand die getekend is door het leven en het zichzelf (en de lezer) niet makkelijk maakt. Daarbij willen zij en haar tante nog al eens in filosofisch gemijmer over de zin van het leven vervallen. Daar moet je (ook als lezer) wel in mee willen gaan.

Tegelijkertijd is het dat wat De uren die we deelden juist maakt tot een boek dat nog wel even in je hoofd blijft hangen na het lezen van de laatste pagina. Ook leer je langzaam de veroordeelde Yun-su steeds beter kennen en dringt zich onvermijdelijk de discussie op of de doodstraf wel opgelegd zou mogen worden. Daarbij biedt het boek een interessant kijkje in een cultuur die velen van ons hier in West-Europa onbekend zal zijn. Al met al is De uren die we deelden misschien niet voor iedereen even toegankelijk, maar juist dat je soms even wat meer moeite moet doen, maakt de beloning van die moeite des te meer bevredigend. 

Ben je nieuwsgierig geworden naar dit bijzondere boek?