De eindeloze nacht RECENSIE

Aria is een halve Inling en bevindt zich eindelijk buiten de veilige muren van Rêverie. Als ze een hele Inling was geweest, zou ze al sterven door de inademing van buitenlucht, maar als mix kan ze veilig buiten lopen. Omdat ze toch de helft van een Inling in zich heeft ziet iedereen haar als een Mol en vertrouwt niemand haar. Ook is iedereen tegen een relatie tussen haar en Perry, een Bloedheer. Hun liefde is dus bijna onmogelijk te noemen. Toch doet Aria haar best om het Stille Blauw te vinden, de enige veilige plek die nog bestaat, voordat niemand er meer terechtkan. De kans dat ze het vindt is groter als ze Tekeningen draagt. Ze krijgt deze van Audine omdat ze ze zelf niet kan ontvangen en in ruil daarvoor krijgt Aria onderdak, hoewel het met tegenzin wordt aangeboden.

De eindeloze nacht is deel twee van de Under the Never Sky-serie. Deel één vond ik een beetje tegenvallen. Ik kwam toen niet in het verhaal en er zat weinig vaart in, maar toch vond ik het wel heel origineel, dus ik was benieuwd naar het vervolg.

Tijdens het lezen van De eindeloze nacht twijfelde ik heel erg over wat ik er nu van vond. De pluspunten zijn dat het lekker leest, dat er meer vaart in het verhaal zit en dat er ook wel spannende dingen gebeuren. Maar op de een of andere manier weet Veronica Rossi mij niet lang genoeg vast te houden met deze serie, hoe knap ik het ook verzonnen vind en hoe beeldend sommige dingen ook beschreven zijn. Ik vond dit vervolg zeker beter dan het eerste deel, maar het doet me nog niet heel veel. Misschien ook omdat er steeds wordt gezegd dat liefhebbers van De Hongerspelen dit geweldig móéten vinden. Ik vind niet dat de twee series met elkaar te vergelijken zijn.

Vind jij deze serie te vergelijken met De hongerspelen?