Later als we groot zijn RECENSIE

Tess, een galeriehoudster die het 'bij de dag leven' heeft uitgevonden, weet al jaren dat zwanger worden er voor haar niet inzit. Groot is dan ook de schok als ze het wel is, na een kort avontuurtje. Ze kiest ervoor het kindje te houden en het alleen op te voeden. Hoewel, alleen? Ze vraagt haar vriendin Lucy, achterneef Michael, assistente Sierra en goede vriend Owen alle vier om peetouder te worden. Dat deze mensen elkaar nauwelijks kennen maakt haar niets uit, en dat het voor sommigen van hen flink schrikken is, ook niet! Lucy is de enige met ervaring, als moeder van twee kinderen. Maar haar kritische opmerkingen dat het moederschap alles behalve meevalt, worden door de rest maar als gezeur gezien. En Lucy kampt zelf met relatieproblemen, dus kan zij deze verantwoordelijkheid er wel bij hebben? Michael, Tess’ achterneef, is haar rots in de branding tijdens de zwangerschap en bevalling. Daardoor is het voor hem na de geboorte lastig om de baby los te laten, want hij was zich door alle betrokkenheid bijna de vader gaan voelen. Het wordt nog ingewikkelder doordat hij zich enorm aangetrokken voelt tot Tess, maar ook tot Sierra… Sierra op haar beurt voelt zich in de steek gelaten. Haar moeder laat haar vallen, haar vriendje is waardeloos, en nu Tess zwanger is moet ze de galerie ook in haar eentje runnen. Maar als dat laatste uiteindelijk een groot succes oplevert, geeft dat haar zelfvertrouwen een enorme boost! En dan is er Owen nog, de zakenman die weinig heeft met emoties en gevoelens. Wat hem betreft is zijn rol in het peetouderschap het wapperen met zijn creditcard. Maar na het overlijden van zijn vader wil hij veranderen. Wie had ooit gedacht dat hij iemand zou worden met een baby in een draagzak op zijn borst? En toch… eens een womanizer, altijd een womanizer. Zullen deze vier mensen nader tot elkaar komen en een goede steun worden voor Tess en haar kleintje?

Later als we groot zijn heeft een origineel startpunt, met het co-peetouderschap door vier mensen. Het verhaal wordt vertelt vanuit vijf personages, en dat maakt het soms lastig. Want dan ben je net verdiept in de wereld van Lucy, en moet je na een pagina of wat weer schakelen naar Michael. Of Sierra, Owen of Tess. Ook lijkt het alsof de schrijfster een beetje teveel onderwerpen in het boek wilde ‘duwen’, en dan ook nog allemaal problematische dingen: familieproblemen, een relatiecrisis, adoptie, soa’s, een sterfgeval, een bevalling, gebrek aan zelfvertrouwen, jaloezie en strijd, problemen met ouder worden, en vreemdgaan. Alle hoofdpersonen in het boek worstelen op hun eigen manier met volwassen worden. Door de vele invalshoeken en onderwerpen vond ik het lastig om aan een stuk door te lezen. Ik merkte dat ik gauw afgeleid was tijdens het lezen, terwijl ik daar normaal gesproken nooit last van heb. Het is dus echt een boek waar je je aandacht goed bij moet houden!

Vind je het fijn om een boek met meerdere invalshoeken te lezen?