Kom in mijn leven RECENSIE

Veronica groeit op in een complex gezin dat gebukt gaat onder de depressie van haar moeder Betty. Al als klein meisje voelt Veronica zich verantwoordelijk voor haar broertje en wil ze haar ouders niet tot last zijn. Als ze op haar tiende een foto van een meisje ontdekt, beseft ze dat dit iets is waarnaar ze beter niet kan vragen, maar het onderwerp laat haar niet los. Veronica let goed op de gesprekken tussen haar ouders en vangt zo in de loop der jaren steeds meer informatie op. Haar moeders eerste kindje Laura is bij de geboorte gestorven, maar Betty is ervan overtuigd dat het meisje nog leeft. Veronica's vader, opa en oma en de psychiater van haar moeder geloven niet in deze theorie. Als Betty levensbedreigend ziek wordt en in het ziekenhuis terecht komt, speelt Veronica eindelijk open kaart met haar vader. Hoewel hij oprecht gelooft dat Betty ernaast zit, gaat Veronica namens haar moeder op zoek naar bewijzen en vooral naar Laura zelf. In plaats van medicijnen te studeren, neemt ze haar moeders werk als cosmetica consulent over om het gezin te ondersteunen en speelt ze voor detective. Langzaam maar zeker ontdekt Veronica antwoorden, maar het is niet gemakkelijk om alle puzzelstukjes in elkaar te passen. Tijdens haar zoektocht komt ze erachter wie ze kan vertrouwen en - vooral - wie niet.

Hoewel de flaptekst doet vermoeden dat het boek vooral om Laura draait, is de hoofdrol weggelegd voor Veronica. De zussen ontmoeten elkaar niet toevallig, maar dankzij veel inspanning van Veronica's kant. Veronica is een krachtig personage, Laura is eerder ingetogen en angstig. Beiden zijn enorm beschermend opgevoed, ieder om totaal verschillende redenen. Toch schuwt Veronica het niet om regelmatig geweld te gebruiken of mensen te bedreigen. Hierdoor komt ze niet geloofwaardig over. Dat Laura aan bed wordt gekluisterd met zware medicijnen, enkel en alleen omdat ze op een familiefeest naar haar vader vraagt, is nog vreemder. Het onderwerp van Kom in mijn leven is buitengewoon intrigerend en de zoektocht is goed opgebouwd. Toch wordt op het eind haastig naar de ontknoping toegewerkt en zijn er voor mijn gevoel nog een aantal losse eindjes. Waarom deed de oma van Laura - Lili - alsof ze in een rolstoel zit? Is het niet onlogisch dat Ana negentien jaar lang investeert in een vriendschap met Betty? De verontrustende sterftecijfers van het ziekenhuis waar Laura is geboren, is kennelijk nog nooit iemand opgevallen. Nog ongeloofwaardiger is dat Veronica haar moeders spaargeld aan een detective geeft, in plaats van een advocaat die hen in deze ingewikkelde zaak kan bijstaan. En tot slot rest mij de vraag: wanneer je iemands baby steelt en er alles aan doet om dat verborgen te houden, waarom geef je deze dan exact dezelfde voornaam? Mijn conclusie: een aardig boek wat met wat extraatjes een topper had kunnen zijn.

Ben jij het eens met de drie hartjes die dit boek krijgt?