Dochter van de maan RECENSIE

Lunia de Tavenir is als jong meisje opgevoed door haar grootouders in Frankrijk omdat haar ouders samen een reis rond de wereld gingen maken, waarbij zij niet veel later omkwamen. Jaren later erft zij van haar oudtante een huis met souvenirwinkeltje in het noorden van Nederland, iets waar Lunia totaal niet op gerekend had. Haar grootmoeder had immers ruzie met haar oudtante en had alle contact met haar verbroken. Dochter van de maan begint dus met een droomsituatie voor velen: op je zesentwintigste een huis en een flinke smak geld erven. Hierdoor zijn er plotseling veel mogelijkheden en kun je doen en laten wat je wilt. Lunia besluit om in het huis in Landsend te gaan wonen en zegt haar baan in Appeldoorn op. Wanneer ze eenmaal in Landsend woont, wordt Lunia door de lokale bewoners al snel gewaarschuwd voor haar buurman. Lunia heeft totaal geen interesse in haar buurman, maar op de een of andere manier kruisen hun paden keer op keer en blijkt hij zelfs een aantal keer haar redder in nood te zijn.

Dochter van de maan is een verhaal dat uniek is in zijn soort. Waar andere liefdesverhalen vaak voorspelbaar zijn en het vooral draait om het bij elkaar komen van twee mensen en vaak ook de daarbij behorende lust, is Dochter van de maan anders. Crispijn begint eerst met een duidelijke en uitgebreide omschrijving van het leven van Lunia nu, maar ook toen ze jong was, wat al een verhaal op zich is. Wanneer Lunia later in contact komt met haar buurman, Oscar Bennington, ontstaat er een soort detective verhaal waarbij Lunia op zoek gaat naar wat deze man zo bijzonder maakt.

Er gaat heel wat tijd overheen voor Lunia en Oscar daadwerkelijk bij elkaar komen en zelfs dan is er nog wel enige terughoudendheid. Lunia heeft namelijk het idee dat ze Oscar nog maar net kent en wil niet te hard van stapel lopen. Het mooie hieraan vond ik dat de nadruk daardoor meer komt te liggen op romantische ware liefde in plaats van lust die vaak in andere romans naar voren komt. Door op deze manier het liefdesverhaal op te bouwen, krijgt het iets mysterieus omdat de hoofdpersonen elkaar nog moeten ontdekken. Als lezer wordt je meegesleept in dit proces waardoor het verhaal geen moment verveelt, ook al zit er vrij veel tijd tussen de start en het eind van het boek. Dochter van de maan heb ik met veel plezier gelezen, het is naar mijn mening een eigentijds sprookje. Geen prinsessen en prinsen op het witte paard, maar gewoon een jonge vrouw zoals jij en ik die verliefd wordt, obstakels moet overwinnen, maar daarna nog lang en gelukkig leeft. Zeker een aanrader!

Zie jij het ook wel zitten dit eigentijdse sprookje te lezen?