De leugenboom RECENSIE

De Zeeuwen hebben geen gemakkelijk bestaan gehad, in het verleden. Vlak na WOII kwam de watersnoodramp en verloor men alles wat ze hadden opgebouwd. Maar kracht hielp hen door alle rampen heen. Het is dan ook geen wonder dat mensen van een oudere generatie onbuigzaam en star zijn. Het kan alleen wel problemen opleveren voor mensen om hen heen.

Wedervaren van een Zeeuws gezin
In De leugenboom van Hebrina Blok wordt er een beeld geschetst van een Zeeuws gezin met één dochter, Liesbeth. Vader is schoolhoofd en ze hebben opa in huis genomen om voor hem te zorgen tijdens zijn laatste jaren. Een mooie beslissing, maar hierdoor loopt het huwelijk van vader en moeder wel onherstelbare schade op.

We volgen Liesbeth, terwijl zij opgroeit. We kijken door haar ogen naar het gezin. Vader is altijd overtuigd van zijn eigen gelijk en moeder is niet mans genoeg om tegen hem in te gaan. Als moeder overlijdt, denkt Liesbeth erover om haar vader de rug toe te keren. Maar ze is een braaf meisje. En dus blijft ze voor hem zorgen. Maar de zorg voor een dementerende vader is niet eenvoudig.

Ik stop met lezen!
Schrijfster Hebrina Blok studeerde ooit Nederlandse Taal- en Letterkunde en werkte een aantal jaar als lerares. De leugenboom is haar debuutroman.

Tijdens het lezen dacht ik zéér regelmatig: ik stop met lezen. Ik wil niet langer dit rare boek lezen. Dit boek dat van de ene onduidelijke hak op de andere vage tak springt. Wat een ellende! Maar omdat ik nu eenmaal vind dat je in een recensie een eerlijk beeld moet geven van een boek, las ik door. Zuchtend...

Moeite waard
Ik kreeg het gevoel dat ik te dom was voor dit boek. Of misschien dat de schrijfster te hoog van de toren blies. Dat ze graag haar kennis van de Nederlandse taal wilde etaleren en daarom een vrijwel onleesbaar boek schreef, zodat iedereen kan zien hoe fantastisch zij is in onze taal. Ik kreeg er de kriebels van.

Maar ik las door! En dat is uiteindelijk maar goed geweest. Want de laatste 100 pagina's zijn de moeite waard en maken de eerste tweehonderd-zoveel alleszins goed. Opeens blijft Hebrina op duidelijke wijze bij haar verhaal. Ze springt nog steeds van de hak op te tak, maar minder vaag als in het eerste gedeelte. En dan raakt ze me. Krijg ik kippenvel, tranen in mijn ogen. Ze weet eindelijk de lezer mee te krijgen.

Alzheimer
Als je zin hebt om je door een paar lastige hoofdstukken heen te worstelen, is dit boek een aanrader. Of heb je, beroepshalve of persoonlijk, interesse in Alzheimer, dan moet je dit boek ook lezen. Wil je liever een 'makkelijke' Chicklit? Begin er dan niet aan. Dan heeft het geen zin.

Lijkt dit boek jou de moeite waard om 'doorheen te worstelen'?