Kind van de zee RECENSIE

Kind van de zee speelt zich af in Griekenland, eind jaren zestig van de vorige eeuw. De zeventienjarige Engelse Angel keert na een jaar op een Engelse kostschool terug naar Kreta. Hier is ze geboren en getogen en dit eiland voelt als haar echte thuis. Samen met haar beste vriendin Chrissi smeedt ze bij terugkomst allerlei leuke plannen om van de komende zomer de beste ooit te maken. Maar dan wordt Angel's moeder plotseling erg ziek en overlijdt. Angel's vader wil dat Angel weer teruggaat naar Engeland om daar haar studie af te ronden, maar Angel wil koste wat het kost in Griekenland blijven. Samen met Chrissi loopt ze daarom weg en ze sluiten zich aan bij een groep mensen die in de grotten woont langs de kust van het eiland. In het begin genieten ze volop van hun vrijheid met hun nieuwe vrienden, totdat Chrissi door haar baldadige gedrag erg gewond raakt. Als ze snel een dokter nodig hebben, die Chrissi gratis kan behandelen, leren ze de knappe arts Constantinos kennen. Angel wordt tot over haar oren verliefd op hem. Al snel blijkt het een onmogelijke liefde te zijn...

Kind van de zee is een vervolg op Het huis van duizend dromen, maar is prima los te lezen. Brenda Reid heeft een erg fijne schrijfstijl. Door de mooie beschrijvingen droom je gegarandeerd weg naar het Griekse eiland en alle personages worden realistisch neergezet. Het perspectief wisselt elk hoofdstuk tussen dat van Angel en de moeder van Chrissi, Aphrodite. Dit is niet verwarrend omdat bij elk hoofdstuk duidelijk wordt aangegeven door wiens ogen het volgende deel van het verhaal verteld zal worden. Het voegt ook wat toe aan het verhaal, omdat dit het afwisselend en dynamisch maakt. Het verhaal kabbelt regelmatig wel wat voort, maar dat is helemaal niet onaangenaam en past bij het verhaal. Precies op de goede momenten geeft Reid dan weer een wending aan het verhaal, waardoor je door blijft lezen. Duidelijk is dat de auteur veel research gedaan heeft naar de geschiedenis van Griekenland, eind jaren zestig/begin zeventiger jaren. Ze heeft bijvoorbeeld de situatie van de (militaire) junta en de opstanden daartegen ‘mooi’ in haar boek verwerkt, zonder het voortdurend al te zwaar te maken. Het aangrijpende einde zag ik niet echt aankomen. Kind van de zee is zeker de moeite waard om te lezen.

Ga jij dit boek lezen?