Een vergeten melodie RECENSIE

Kijk dan. Kijk naar die kaft en die titel, en zoek de achterflap eens op. Zie je het? Voel je het? De mysterie, schoonheid, romantiek en geheimen? Dat trok mij aan tot Een vergeten melodie. En hoewel ik nogal verrast was over de dikte (niet extreem ofzo hoor), heb ik er geen seconde spijt van gehad dat ik dit boek wilde recenseren. Wauw!

Het boek volgt eigenlijk 3 ‘verschillende’ personen: de eerste is Zach, een kunstenaar die gestopt is met schilderen en in plaats daarvan een galerie heeft geopend. De vrouw van wie hij net is gescheiden neemt zijn dochtertje mee naar Amerika, dus hij ziet het allemaal even niet meer zitten. Hij stort zich op iets totaal anders: hij gaat een boek schrijven over zijn overleden schildersidool Charles Aubrey. Misschien is hij daar zelfs wel een afstammeling van… Om meer over hem en zijn schilderijen uit te zoeken vanuit een vernieuwende invalshoek vertrekt hij naar het dorpje Blacknowle. Daar ontdekt hij dat de muze van Aubrey, Dimity Hatcher, nog leeft. Dat is verhaal lijn twee én drie: er komen zowel stukjes voor van Mitzy (Dimity dus) als oude vrouw in het heden, als van Mitzy toen ze rond de vijftien was. Dat was toen ze Charles ontmoette, de vader van haar enige vriendinnetje, en verliefd op hem werd. Als ze hem zag kon ze even ontsnappen uit de wereld waarin ze gepest werd, en mishandeld door haar moeder. Maar Charles had een vrouw… Ook al is Dimity inmiddels bejaard, haar herinneringen zijn nog springlevend. Zach probeert steeds meer te ontfutselen en ontmoet tijdens zijn zoektocht ook Hannah, een buurvrouw van Dimity. Maar heeft ook die niet allerlei geheimen? Hoe verder het boek vordert, hoe meer vragen er komen, zowel voor Zach als voor de lezer. Pas als je geboeid de laatste bladzijden hebt gelezen, valt alles op zijn plaats. Hoe kon je zo stom zijn om al die aanwijzingen te missen?

Vanaf het begin word je meegetrokken in het verhaal en voel je je zelf een beetje een kunstenaar. Het geswitch tussen de tijden en perspectieven is even uitvogelen in het begin, maar het went al snel. Het bood de schrijfster juist heel veel mogelijkheden tot cliffhangers: op het moment dat Zach iets wereldschokkends ontdekt, gooit ze er doodleuk even een tafereeltje uit de jaren ’30 van de vorige eeuw doorheen. Knap irritant als je het leest, maar wel ontzettend goed gedaan. Ook de schrijfstijl is mooi, al moet je er wel van houden: veel beschrijvingen, die ook die mysterie in zich hebben. Te sprookjesachtig? Nee, dat niet. Maar wel een verhaal om lekker in weg te dromen. Ik had dit boek niet, zoals de meeste boeken, in één dag uit, maar misschien was dat juist ook weleens keertje leuk. Het gaf me hetzelfde gevoel dat ik krijg als ik een heel oud boek zie staan, er doorheen blader en de geur opsnuif. Vol verhalen die vergeten zijn… of toch niet helemaal? Zeker een aanrader!

Heeft het plot van dit boek jou ook zo weten te verrassen?