Vreemdeling RECENSIE

In Vreemdeling, de derde roman van de jonge Finse schrijfster Riika Pulkkinen, vlucht de jonge dominee Maria telkens wanneer ze de bestaande problemen niet meer onder ogen kan zien. Als puber kreeg ze anorexia na het overlijden van haar moeder, door haar veranderende lichaam en door haar soort bijbelclubje, de “Parochie van de Volgende komst”. Nu kan ze niet omgaan met de schuldgevoelens nadat ze Yasmina, een zevenjarig, buitenlandse meisje niet heeft kunnen beschermen. Ze vlucht niet alleen naar New York maar nog ´verder´: in de dans (met haar tijdelijke huisgenoot Mélanie) en in sex met een wildvreemde die verder helemaal niets voor haar betekent.

Het is een mooi, beetje duister boek. De opbouw zit goed in elkaar door de diverse door elkaar lopende tijden; de ik-figuur Maria als veertienjarige, in het nu in NYC en als hoedster van Yasmina enige tijd voordat ze naar Amerika vertrekt. Meer en meer begin je te begrijpen hoe Maria haar uiteindelijke ´ik´ geworden is.
Naast die verschillende verhaallijnen heb je nog de flarden uit het dagboek van de zevenjarige Yasmina. Eigenlijk is dit onderdeel het mooiste van het boek; haar gebrekkige kennis van de taal is heel aandoenlijk en op een heel subtiele manier dringt langzaam (de reden van) Yasmina’s angst door.
Soms gaat het lopende verhaal ineens over in een soort gedicht met witregels ertussen, halve zinnen, losse woorden, flarden. Dat versterkt het verhaal en de buitelende gedachten van Maria.

De vraag is of het uiteindelijk goed zal komen en of Maria zich los kan worstelen uit al haar gedachten. Ze is een moeilijk persoon, ze vlucht in haar eigen werkelijkheid. Bovendien legt ze zichzelf telkens weer een enorm schuldgevoel op. Je zou willen dat Maria sterker was en rationeler. Haar continue gepieker maakt het boek wat zwaar: ik vond haar gedachtewereld soms wel erg complex. Maar dat is dan natuurlijk ook weer een kwaliteit van de schrijfster, die het personage goed neerzet én een kunstig verweven verhaal.

Hou jij wel van een beetje een duister boek op zijn tijd? Of helemaal niet?