De bruidsquilt RECENSIE

Jennifer Chiaverini heeft al verschillende boeken geschreven over quilten en quiltsters, zo kwam ze eerder met De vriendschapsquilt, Het geheim van de quiltsters en De quiltclub. Voor iedereen die even niet weet wat er met quilten bedoeld wordt: je kent vast wel die dekens die bestaan uit aan elkaar genaaide vierkante lapjes stof die vooral vroeger erg in de mode waren. In de verschillende boeken staan steeds Sarah en haar vriendinnen, ook wel bekend als de Elm Creek quiltsters, met hun verleden en hun quilts centraal.

In De bruidsquilt gaat Caroline, de dochter van meesterquiltster Sarah, trouwen met haar geliefde Leo. Sarah besluit om voor haar dochter een ‘memory album quilt’ te maken waarbij alle gasten op een blokje stof een wens schrijven. In de aanloop naar de bruiloft, blikt Sarah terug op het verleden en de tijd toen Caroline en haar tweelingbroer James nog klein waren.

In eerste instantie leek De bruidsquilt me best een leuk boek, vooral het omslag is vrolijk. Deze eerste indruk was naar mijn mening helaas niet echt terecht. Het verhaal begint in het heden, maar blikt al snel terug naar het verleden. In het begin vond ik dit niet erg vervelend omdat het sommige dingen verduidelijkt en juist diepgang geeft. Gedurende het verhaal vond ik het echter wel vervelend worden omdat er zoveel teruggeblikt wordt, dat je bijna vergeet waar het verhaal eigenlijk om draait. Bovendien worden er in de terugblikken erg veel details en jaartallen genoemd waardoor het af en toe erg saai wordt om te lezen en ik het erg moeilijk vond om mijn aandacht erbij te blijven houden. Een aantal keer heb ik echt de neiging gehad om het boek weg te leggen en niet uit te lezen, iets waar ik in heel mijn leven bij nog maar weinig boeken last van heb gehad! Na veel worstelen heb ik het boek toch uitgelezen, maar bleef ik wel achter met een onbevredigd gevoel omdat zelfs het einde van het verhaal maar heel gewoontjes en voorspelbaar was.

Ook het feit dat het over quilten gaat, was in het begin nog wel leuk maar begon na een tijdje te vervelen. Zo wordt er af en toe flink uitgewijd over allerlei verschillende soorten quilts en blijft het verhaal hierin (te) lang hangen. Natuurlijk zijn er genoeg mensen met een hobby die heel belangrijk is in hun leven (of waar zij zelfs hun werk van hebben gemaakt), maar zelfs voor de meeste van hen is er meer dan dat. In De bruidsquilt lijken de hoofdpersonen wel geobsedeerd te zijn door quilts en quilten wat mij op den duur mijn neusgaten uit kwam.

Wat vind jij van dit boek?