De andere typiste RECENSIE

Rose Baker, een onopvallend meisje, werkt als typiste op een politiebureau. Elke avond komt ze thuis in een pension, waar ze een kamer deelt met een vervelende huisgenote. Opgegroeid in een weeshuis, leeft Rose een eenzaam leven zonder familie of vriendinnen. Haar leven draait vooral om haar werk en om de brigadier, een man voor wie ze veel bewondering heeft, maar die getrouwd en onbereikbaar is. De komst van een nieuwe typiste zet Roses leven op zijn kop. Odalie is in alles haar tegenovergestelde. Odalie ziet eruit als een filmster, met haar opvallende jurken, sieraden en korte bob kapsel, wat in de jaren twintig gewaagd was voor een meisje. Overal waar ze komt, zijn alle ogen op haar gericht en ze kan alles van iedereen gedaan krijgen. Rose raakt geobsedeerd door Odalie en houdt een dagboekje van diens doen en laten bij, waaruit een mengeling van afgunst en bewondering blijkt.

Als Odalie probeert vriendschap te sluiten, gaat Rose hier gretig op in. Odalie blijkt in een luxe hotel te wonen en de duurste kleding te bezitten, iets wat met een baan als typiste niet te bekostigen is. Toch gaat Rose graag op haar voorstel in om de suite te delen. Langzaam maar zeker wordt Rose deelgenoot van Odalies leven. Samen gaan ze naar illegale feestjes, waar sterke drank - waar in die tijd een verbod op was - wordt geschonken. Rose begint te vermoeden dat Odalie een sleutelrol speelt bij het voortbestaan van deze café's en enkel daarom bij het politiebureau werkt. Lieden die worden opgepakt, weet ze steeds weer vrij te pleiten. Hoe Odalie het voor elkaar krijgt, begrijpt Rose niet. Ze weet alleen dat ze zich zelf ook voor Odalies karretje laat spannen, gepaaid door lieve woorden en dure cadeaus.

Het lukt Rose niet om het verleden van Odalie te achterhalen: de verhalen worden steeds grimmiger. Als ze op een feest aan de kust een zekere Teddy tegenkomen, hoort Rose voor het eerst een meer realistische versie. Odalie is eigenlijk Ginevra, een meisje van wie de verloofde op vreemde wijze om het leven kwam en daarna spoorloos verdween. Als Teddy hen in New York komt opzoeken, neemt het verhaal een bizarre wending en weet je niet meer wat echt is en wat niet.

De andere typiste is een intrigerend boek dat je op het verkeerde been zet. Wie is Rose en wie is Odalie? Heeft Ginevra ooit echt bestaan? Is Rose daadwerkelijk geestesziek of heeft Odalie haar echt een onvergeeflijke loer gedraaid? In elk geval is Rose niet zo zuiver op de graat als ze het hele boek lang heeft beweerd. Ze heeft haar eigen waarheid en verdraait de feiten zodat ze haar beter voorkomen. Hoewel het idee achter dit boek werkelijk geniaal is, maakt het trage verteltempo het niet zo toegankelijk. Rose, de verteller, onderbreekt het verhaal constant met zinnen als 'daar kom ik later op', of  'zoals later zal blijken', wat de vaart uit het verhaal haalt. Ook is het jammer dat het New York uit de jaren twintig nauwelijks wordt beschreven. Het verhaal had in elke willekeurige stad kunnen plaatsvinden. Desondanks is het een bijzonder boek waar je nog dagen over na blijft denken.

Wat vond jij van dit boek?