De vrouw van hierboven RECENSIE

Ken je dat? Dat je zó blijft hopen dat er nog iets gebeurt in een boek, dat er wel iets móét gebeuren wat het lezen de moeite waard maakt, dat je je met grof geweld door het verhaal blijft slepen? Zo voel ik me bij De vrouw van hierboven van Claire Messud. Terwijl ik lees blijf ik me aan het idee vasthouden dat er ooit toch vaart in het verhaal moet komen. Dat er ooit iets verrassends of ontregelends moet gebeuren. Maar als ik me afvraag wanneer dat dan eindelijk zal zijn, zie ik dat ik me al tot over de helft van het boek heb geworsteld en zinkt de moed me langzaam in de schoenen.

Nora Eldridge is 'de vrouw van hierboven'. Eind dertig, single, kind- en ambitieloos; een onopvallende vrouw die haar dagen slijt als basisschooljuf. Haar vroegere dromen om het te maken in de kunstwereld wakkeren weer aan wanneer ze Sirena ontmoet, installatiekunstenares en moeder van Reza, één van Nora’s leerlingen. Al gauw raakt Nora geobsedeerd door de familie Shahid: niet alleen Sirena en Reza stelen haar hart, ook vader Skandar weet haar te betoveren. De drie maken een steeds groter deel uit van haar leven en haar hart. Zelfs wanneer ze na een jaar uit haar leven verdwijnen, houdt Nora nog angstvallig vast aan de liefde die ze voor hen voelt en de betekenis die ze aan haar leven hebben gegeven. Totdat ze zich, jaren later, eindelijk begint af te vragen: wat betekent zij eigenlijk voor hen?

Ik zal heel eerlijk zijn: ik heb meerdere malen op het punt gestaan om het op te geven. Maar helaas is een recensie toch minder indrukwekkend wanneer je schrijft "ik heb het boek niet helemaal gelezen". Bijna driehonderd pagina’s lang vraag ik me af of er een punt van het verhaal is. Of het ergens naartoe gaat. Wanneer ik me tot de laatste letters gezwoegd heb, kan ik helaas zeggen: ‘nee.’ Wat een enorm traag boek, en wat een onvoorstelbaar weinigzeggend, niet verrassend verhaal. Een tweede hartje geef ik enkel voor de laatste vijf pagina’s, die in één klap een mooier, krachtiger beeld van Nora neerzetten dan alle ervoor. Was het verhaal korter geweest, dan was het veel sterker en indrukwekkender geworden. Nu blijf je tot vervelens toe keer op keer hetzelfde lezen, zonder dat je echt kunt begrijpen wat Nora nu eigenlijk drijft en waarom ze zich zo vastklampt aan deze familie.

Ik ben blij dat ik het uit heb. Hou je van kunst en van rustig voortkabbelende verhalen, dan zou je je aan De vrouw van hierboven kunnen wagen. Ik vond het gevecht om bij het eind te komen helaas echt te zwaar, en verloor mezelf daarbij bijna in de strijd.

Moest jij je ook door dit boek heenworstelen?