Tem je geest RECENSIE

Wie kent Ruby Wax niet, met haar korte, warrige bos haar, haar grote, rood gestifte lippen en zeer venijnige tong? Dat ze een boek zou schrijven waarin ze eerlijk vertelt over haar depressies en wat ze in Oxford (!) geleerd heeft, ligt niet in de lijn der verwachtingen. Noch dat zo’n hypere tante zweert bij mindfulness.
 
Ruby Wax’ doel in Tem je geest – Gids voor geestelijk welzijn is je te laten zien hoe je de baas wordt over je geest en niet de slaaf ervan; je kunt je geest en de manier waarop je denkt veranderen (dat heet neurale plasticiteit). Hoe lekker zou het zijn om af te komen van je “persoonlijke dictator” die je continue achter de broek zit, en te zorgen dat het volume van die vervelende kritische innerlijke stemmetjes afneemt.
 
Het boek bestaat uit vijf delen: Ruby gaat van het bekijken van wat er mis is met ‘ons’ (waarbij ze ‘normale’ gekken en echte gekken scheidt), via de ‘inhoud’ (de werking van de hersenen en alles wat erbij komt kijken) naar mindfulness en alternatieven daarvoor.
 
Door het beoefenen van mindfulness “tem en kalmeer je die bokkende hengst van een geest door zachtjes de teugels te nemen en hem te sturen in de richting die je wilt, en word je uiteindelijk vrienden met hem”. Je probeert niets te veranderen, maar slechts waar te nemen wat er aan de hand is zonder het gebruikelijke kritische commentaar. Er worden hier veel oefeningen voor gegeven, die - als je die vaak genoeg doet - in je systeem zullen komen.
 
Het is een leuk boek, vol hilarische grappen, die je continu aan het grinniken maken. Het is Ruby ten top: ze maakt mensen en zichzelf aan de lopende band belachelijk. Ook is ze erg open en eerlijk over haar leven en depressies. Er zit zeker structuur in (heldere opbouw, haar memoires zijn in grijze vlakken ingekaderd, en ook de oefeningen zijn omkaderd), maar de essentie blijft niet echt hangen. De eerste twee delen zijn het leukst, omdat je je er goed in kunt inleven. Het derde deel is een (neem ik aan) volledig overzicht van wat er in je hersenen gebeurt. Interessanter en grappiger geschreven dan in mijn biologieboek lang geleden, maar toch ‘scroll’ ik er snel doorheen. Het mindfulness deel moet je echt als handboek gebruiken, en niet van a tot z willen doorlezen, want al die oefeningen na elkaar doen is natuurlijk soort van useless.

Het duurde even tot ik de goede modus vond: door het echt als naslagwerk te gebruiken; de achtergrondinformatie lees je een keer (of vaker natuurlijk) en de oefeningen kun je je stuk voor stuk eigen zien te maken. Let er wel op dat je het blijft herhalen en herhalen en herhalen; door de neurale plasticiteit kunnen die altijd ratelende, negatieve gedachten uiteindelijk écht getemd worden. Geef de moed niet op!

Ga jij je geest 'temmen' aan de hand van Ruby's boek?