Blauw RECENSIE

Blauw gaat over Nikki, een pubermeisje die in 3 havo zit en niet weet hoe om te gaan met de veranderingen in haar leven. Haar beste vriendin Tanja krijgt een vriendje. En haar moeder krijgt opeens ook een nieuwe vriend, die ook nog eens 3 kleine monsters van kinderen heeft. Nikki heeft het gevoel dat ze niet meer gezien wordt, en weet wel hoe ze op kan vallen. Dwangneuroses en obsessies zijn volgens haar de oplossing. Zo moet Nikki altijd de kleur blauw dragen, dat maakt haar namelijk rustig in haar hoofd. Drie keer schaap zeggen, de hand van meneer G kussen, zes keer met haar wijsvinger precies het midden van haar kin aantikken of twee keer met haar rechtervoet de stoep aantikken, helpt ook. Als ze namelijk al deze opdrachten, die ze zichzelf oplegt, uitvoert, zal alles goedkomen en zal alles weer worden zoals het was. Haar moeder en vriend zullen uit elkaar gaan, en haar moeder zal weer tijd voor haar hebben. Nikki zal weer in haar oude huis wonen, met vertrouwde struik Joachim in de tuin. En meneer G, haar leraar aardrijkskunde, zal haar liefde beantwoorden en samen zullen ze naar Noorwegen gaan om daar bergen te beklimmen.
 
Het boek Blauw is het eerste jeugdboek van Liesbeth Mende. Het is geschreven voor tieners, al vind ik dat het boek net zo interessant is voor volwassenen. De kaft en de schrijfstijl suggereren misschien dat het een echt jeugdboek is, de inhoud is juist helemaal niet kinderlijk en soms best zwaar.

Blauw is opgedeeld in vier delen: zomer, herfst, winter en lente, welke zijn onderverdeeld in verschillende kopjes. Er zijn dus geen echte hoofdstukken. In het begin moest ik daar even aan wennen, maar al snel ontdekte ik dat het eigenlijk wel heel goed bij het boek past. Het is namelijk apart en anders dan anders, en dat is wat Blauw ook is! Origineel is ook de vormgeving van het boek. Een blauwe voorkant, een blauw lettertype, en zelfs de zijkant van de pagina’s is blauw!

Mende schrijft heel makkelijk, maar tegelijk is haar schrijfstijl erg leuk en verfrissend. Het boek is in de ik-vorm geschreven, wat ik heel fijn vond, omdat je zo de hoofdpersoon Nikki en haar vreemde gedachten het beste leert kennen. Je zit echt in Nikki’s hoofd en gaat helemaal mee in haar dwangneuroses en obsessies. Als lezer denk je in het begin dat Nikki alleen een beetje apart is en veel fantasie heeft, maar naarmate het boek vordert, ontdek je dat ze een serieus probleem heeft. De frequentie van de dwangneuroses neemt toe, en de opdrachten worden ook steeds krankzinniger. Net zoals veel pubers zit Nikki met zichzelf in de knoop, al uit ze dat op een vrij radicale manier. In plaats van begrip en aandacht, wat ze zo graag wil, vervreemdt ze zich juist van mensen.
 
In Blauw stelt Mende op een hele knappe en luchtige manier een zwaar onderwerp aan de orde. Van de vormgeving tot aan de schrijfstijl, alles aan dit boek is apart. Het onderwerp en de gekozen obsessies vind ik ook origineel. Nikki’s Smurfen-obsessie is bijvoorbeeld zo goed gekozen. Blauw is een bijzonder boek, en zeker de moeite waard om te lezen!

Ga jij Blauw ook lezen?