45 RECENSIE

Na het lezen van 25 – deel 1 in de trilogie van Literair verantwoorde Erotische Romans van drie verschillende Nederlandse schrijvers, zoals het drietal boeken wordt omschreven – was ik best nieuwsgierig naar 45. Al was ik het vanwege de ranzige, totaal niet opwindende passages niet eens met het etiket “Erotische Roman”, was 25 een eerlijk en rauw portret van de 25-jarige Hanna die ontzettend veel verdriet heeft om een verloren liefde. Hoewel ze behoorlijk neurotisch is en een buitenproportionele drang naar intimiteit heeft, is ze een jonge vrouw met veel potentie. Jammer dat ze daar in 45 nog steeds geen gebruik van heeft gemaakt.

In dit tweede deel is Hanna 45, werkt ze nog steeds als journaliste maar zit ze vrijwel zonder werk en zit ze zich dagelijks te bezatten in een bruine kroeg. Ze vult haar dagen met drinken, slapen, kookprogramma’s kijken en af en toe een passieloze one-night-stand met iemand die ze tegenkomt in de kroeg of op straat (vooral de passage waarin ze op een gevoelloze manier seks heeft met Rudi, een lompe vent die ze kent uit haar stamkroeg, is behoorlijk afstotelijk). Waar ondoordachte ondernemingen en naïviteiten op je 25^e nog enigszins charmant zijn, worden ze op je 45^e een tikje zielig. Zo ook met Hanna: in 20 jaar heeft ze erg weinig geleerd over relaties, intimiteit en de liefde en is ze nog maar een schim van de veelbelovende vrouw die ze was op haar 25^e. Ze deelt het bed met verschillende mensen, maar de liefdespassages worden nooit opwindend, omdat Hanna ontzettend onzeker is en depressieve trekjes vertoont, en de liefdespassages ook vanuit dat perspectief beschrijft.

Pas later in het verhaal, als ze met haar beste vriendin naar Parijs gaat, krijgt Hanna’s karakter wat meer diepte en komt ze langzaam maar zeker tot de conclusie dat ze totaal ongelukkig is met haar leven zoals het nu is en dat ze misschien een stap moet nemen om hier verbetering in te brengen. Die stap neemt ze echter pas helemaal op de laatste bladzijden. Ik vond het behoorlijk deprimerend om te lezen hoe iemand van 45 zo’n schaduwbestaan kan leiden, zeker omdat Hanna’s depressiviteit ook niet genoeg uitgewerkt wordt om het interessant te maken.

Waar 25 een goede ingang bood voor een tweede deel waarin Hanna zich verder ontwikkelt en haar leven op de rails krijgt, is 45 dus meer van hetzelfde en tegelijkertijd lang niet zo boeiend als 25. Wat ik ook jammer vind, is dat er weinig samenhang is tussen 25 en 45. Sommige namen en situaties komen terug, maar dat is alles: er is geen diepere laag die doorloopt van het ene naar het andere boek, waardoor ik niet de indruk krijg dat de verschillende schrijvers veel met elkaar samengewerkt hebben. Kortom: echt benieuwd naar 70 ben ik niet.

Wat vind jij van het idee dat drie auteurs een ander boek over hetzelfde hoofdpersonage schrijven?