Het grootste geluk RECENSIE

Hubertine en Egbert hebben allebei al een huwelijk achter de rug wanneer ze elkaar ontmoeten. Beiden hebben een dochter, al ziet Egbert de zijne sinds zijn scheiding niet meer en komt Hubertine de hare af en toe tegen in de disco. Hier vist ze bovendien haar jonge vriendjes op, die ze regelmatig mee naar huis neemt. Egbert daarentegen vindt zijn plezier in routine; een opgeruimd huis, elk jaar dezelfde vakantie, elk jaar een verjaardagskaart voor de dochter die hij nooit meer ziet. In het feest van hun leven hangt Hubertine de slingers op en zuigt Egbert de restjes borrelnoten van de bank. Het echtpaar heeft weinig gemeen, maar reist toch elke zomer samen af naar een Italiaanse camping. Ook dit jaar, maar hun levens zullen na een noodlottige zomer nooit meer hetzelfde zijn.

Zelden heb ik zo’n vreemd en tragisch boek gelezen als Het grootste geluk. Hubertine en Egbert zijn twee mensen die ogenschijnlijk niets met elkaar hebben. Ze leven volledig langs elkaar heen, hebben totaal verschillende interesses en hebben niet eens een uitgesproken afkeer voor elkaar die hen kan binden. Waar ik dan ook niet over uit kan, is de vraag waarom ze toch eigenlijk bij elkaar blijven. De afwezigheid van enige vorm van liefde tussen de twee is zo pijnlijk duidelijk dat je bijna zelf een scheidingsadvocaat wilt bellen.

Het grootste geluk is zo’n boek waar je je tijdens het lezen aan ergert: het kabbelt maar een beetje voort, de hoofdpersonen zijn ongrijpbaar en de afstandelijke schrijfstijl gaat je af en toe een beetje op je zenuwen werken. Pas als je het boek uit hebt, vallen alle stukjes op zijn plaats en blijkt Het grootste geluk briljanter in elkaar te zitten dan je tijdens het lezen kunt zien. Door haar haast objectieve manier van schrijven word je door Eveline Vreeburg gedwongen om als een buitenstaander te kijken naar de levens van Hubertine en Egbert. Dat je de beweegredenen en gevoelens van beide echtelieden door de haast feitelijke opsomming van gebeurtenissen amper leert begrijpen, maakt het alleen maar pijnlijker om mee te kijken naar hun liefdeloze bestaan, en hoe dat hen steeds verder opbreekt. Pas nadat je de laatste pagina omslaat, zul je begrijpen dat de afwezigheid van liefde zowel Hubertine als Egbert steeds verder de afgrond induwt, tot er geen weg meer terug is.

Het is af en toe even tanden op elkaar, maar ik beloof je: Het grootste geluk is de vlagen van verwarring en plaatsvervangende schaamte zeker waard.

Heb jij Het grootste geluk gelezen? Zo ja, wat vond je ervan?