De ravenjongens RECENSIE

“Zolang ze zich kan herinneren heeft de familie van Blue haar verteld dat als zij haar ware liefde kust, hij zal sterven. Ze had nooit voorzien dat dit een probleem zou worden. Maar nu haar leven verweven raakt met de intrigerende wereld van de ravenjongens, is ze daar niet zo zeker meer van.”

Blue woont samen met haar moeder en tante, en nog een handjevol vrouwen, in het kleine stadje Henrietta. Op het eerste gezicht lijkt het een doodnormale familie, ondanks dat het huis vol zit met vrouwen en dat er geen vader rondloopt. Maar schijn bedriegt, want Blue heeft alles behalve een normale familie, en een normaal leven. Haar moeder en tante zijn namelijk helderziend, en kunnen in contact komen met de doden. En dat is niet het enige, want ook zien ze op Sint-Marcusdag de geesten van de mensen die dat jaar zullen overlijden.
Op weer zo’n saaie Sint-Marcusdag, waarop Blue altijd mee moet naar het kerkhof om de namen van de toekomstige doden op te schrijven, schrikt ze op van een jonge geest die de naam Gansey draagt. Die ene ontmoeting roept een hele hoop vragen op bij het jonge meisje. Waarom heeft zij nog nooit een geest gezien? En waarom kan ze hem nu wel zien? Wel, hier zijn twee redenen voor. Of de jongen is haar ware liefde, of ze heeft hem vermoord…

Ik houd wel van spirituele boeken met een snufje fantasie, en ik was enorm enthousiast toen ik dit boek in mijn handen had. De kaft zag er mysterieus, maar prachtig uit. En ik kon niet wachten om de geheimen van het verhaal te ontdekken. Het eerste wat me opviel waren de vele personages in het boek. Zoveel, dat ik de namen niet eens meer kon onthouden. Het kostte me ontzettend veel moeite om al deze personages te kunnen plaatsen. Vooral, omdat ze allemaal hun eigen karakter hadden, en ik niet meer wist welk karakter nou ook alweer bij welk persoontje hoorde. Maar na ongeveer vijftig bladzijdes zat ik er helemaal in.

Ik moet nageven dat Maggie Stiefvater de personages echt tot leven wekt. Je hebt het gevoel alsof je de personen echt kent, waardoor je ook echt met ze meeleeft. Het verhaal is ontzettend goed, maar hier en daar is het wel wat langdradig. Het is een behoorlijk dik boek, maar naar mijn gevoel is er over al die bladzijdes niet eens zo veel gebeurt. Dit vind ik jammer, omdat hierdoor de spanning compleet verdwijnt. En ik neem aan dat dit niet de bedoeling is geweest van de schrijfster. Aan het eind van het boek weet je nog steeds niet wat er zal gebeuren met Blue en Gansey, en of het ware liefde is. En dit vond ik ontzettend jammer. Heb ik werkelijk zo’n dik boek gelezen, zonder te weten hoe het nu zit met die dodelijke kus? Ik hoop dan ook dat ik dit te weten zal komen in de volgende twee boeken uit de trilogie. En uit nieuwsgierigheid ga ik die ook zeker lezen.

Vind jij het boek De ravenjongens ook hier en daar wat langdradig?