Hemel en aarde RECENSIE

Voordat ik een recensieboek accepteer, zoek ik altijd eerst even op waar het over gaat en of het niet per ongeluk een deel uit het midden van een serie is. Omdat Bol.com me vertelde dat Hemel en aarde deel 1 was uit de trilogie Het eiland van de drie zusters, leek het me wel wat. Helaas bleek dat een foutje, want Hemel en aarde is deel 2 in de serie, na Dansen op lucht.

Goed, te laat om daar nog iets aan te doen. Hoewel ik in het begin van het boek nog wat worstelde met alle namen en banden tussen de personages, raakte ik al snel in de flow van het boek, dankzij de subtiele en goedgeplaatste uitleg die Nora Roberts geeft over deel 1. Van deze schrijfster zijn wereldwijd meer dan vier miljoen boeken verkocht en als ik haar schrijfstijl bestudeer, is dat niet gek. Hierbij natuurlijk ook props voor vertaler Eny van Gelder. Als ik alleen op de lekkere, goed gebalanceerde schrijfstijl zou beoordelen, kreeg dit boek moeiteloos vijf hartjes. Alleen is dat niet het enige criterium waar een goed boek om draait...

Het boek speelt zich af op het idyllische Three Sisters Island en draait om Ripley, die net als haar schoonzus Nell en haar vroegere beste vriendin Mia een bijzondere gave heeft. Onvrijwillig, moet ik daar nog even aan toevoegen; Ripley komt bij iedere mogelijkheid in opstand tegen haar gave. O, en ook tegen haar crush op de wetenschapper MacAlister (Mac) die naar het eiland is gekomen om te onderzoeken wat er waar is van de beweringen dat die plek behekst is. Als journalist Harding dan ook nog komt rondneuzen, escaleert de boel.

Ik vond Ripley geen prettig hoofdpersonage. Ze is constant bezig zich af te zetten tegen van alles en neemt moeiteloos extreme beslisslingen als dat volgens haar (iets te aanwezige) morele besef nodig is. Verder is ze jaloers en snel beledigd, wat me regelmatig een diepe 'gáán-we-weer'-zucht deed slaken. Het boek komt langzaam op gang. Ik vroeg me op de helft af waar we nu precies heen aan het kabbelen waren. In de laatste kwart van het verhaal gebeurt dan juist ineens weer heel veel, maar tegelijkertijd vond ik dat eigenlijk niet echt spannend.

En dan de magie. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Aan de ene kant is het heel specifiek; Ripley heeft visioenen in haar dromen en is in staat de aarde te laten bewegen. Maar overal komt een hele spreuk bij kijken (niks abracadabra, echt een stukje tekst). Als je alle spreuken bij elkaar optelt moeten ze haast wel een jarenlange opleiding hebben gevolgd, want het is nogal een berg tekst. Mac probeert nog uit te leggen waar de magie vandaan komt en wat het is met zijn apparaten en theorieën, maar verder dan 'positieve en negatieve energie' komt hij niet. Door de vage uitgebreidheid van de gave, die op een andere manier juist weer vreemd specifiek lijkt, is het eind van het boek me te zweverig.

Misschien komt het doordat ik deel 1 niet heb gelezen of misschien ben ik te nuchter voor dit boek, maar naar mijn smaak is het in ieder geval te vaag. Ik hoop echter dat het de lezers van deel 1 wél kan bekoren.

Heb jij deel 1, Dansen op lucht, gelezen? Zo ja, wat vond je ervan?