Een meisje van buiten RECENSIE

Wat moet je met een boek waarvan de auteur in de inleiding aangeeft dat ze gezworen had het nooit te zullen schrijven? Die vraag blijft tijdens het lezen van Edna O’Briens memoires Een meisje van buiten door mijn hoofd spoken. Had dit boek het levenslicht moeten zien – en wat moet ik ermee? Want al kan O’Brien prachtig schrijven, haar memoires doen me eigenlijk helemaal niets.

Edna O’Brien groeit op in Ierland in de jaren dertig. Ze heeft een moeilijke relatie met haar moeder, haar vader worstelt met een drankprobleem en een deel van haar jeugd brengt ze door in een klooster. Zodra het even mogelijk is, vertrekt ze naar Dublin, om zich vervolgens in een huwelijk met een oudere man te storten. Ondanks dat ze tot die tijd nog amper een boek heeft gelezen, loopt haar fascinatie voor woorden als een rode draad door haar leven. In 1960 publiceert ze haar geruchtmakende debuut De buitenmeisjes. Daarna schreef ze nog vele boeken, maar ook korte verhalen, toneelstukken en gedichten.

“… die tot de beste uit de moderne literatuur behoren,” aldus de achterflap van Een meisje van buiten. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit van Edna O’Brien gehoord. Maar omdat levensverhalen me vaak wel boeien, was ik toch benieuwd naar dit boek. Helaas bleek Een meisje van buiten, zeker zonder voorkennis, een uitdaging te zijn. O’Brien heeft een fijne poëtische manier van schrijven, maar dat is niet voldoende. Juist met het lezen van memoires wil je iemand leren kennen en daar geeft ze je geen gelegenheid toe. Terwijl het eerste deel van het boek een beklemmend beeld geeft van haar jeugd en haar verwoedde pogingen daaraan te ontsnappen, is het tweede deel een eindeloze reeks ontmoetingen met (inmiddels grotendeels vergeten) beroemdheden. Maar het blijft een serie losse anekdotes, mensen verschijnen en verdwijnen in haar leven (de overbuurman net zo goed als Beatle Paul McCartney) en ze biedt zelfs hele samenvattingen van boeken die haar gevormd hebben.

O’Brien heeft absoluut een fascineren leven gehad, maar wie ze is en waarom ze doet wat ze doet, voel je slechts doorschemeren bij haar beschrijvingen van het Ierse landschap. Daar had meer ingezeten. Een gemiste kans!

Heb jij deze memoires gelezen? Zo ja, wat vond je ervan?