Als de regen niet valt RECENSIE

Juli 1976, het is de heetste zomer van de eeuw in Engeland. De net gepensioneerde Robert Riordan loopt in de ochtend de deur uit om zijn krantje te kopen, wat hij dagelijks doet. Maar dit keer komt hij niet meer terug…
Zijn vrouw Gretta blijft achter. Samen met haar uiteengegroeide kinderen en kleinkinderen. De zoektocht naar de man, vader, en opa brengt stukje bij beetje de familie weer bij elkaar. Jarenlange ruzies worden uitgepraat, geheimen worden verteld, en de band wordt weer hechter.

"Als de regen niet valt is een intiem portret van een gezin in crisis.” Dit citaat prijkt op de achterflap van het boek. En deze ene zin vat het gevoel wat ik heb na het lezen compleet samen. De schrijfster heeft een geweldig portret neergezet van deze familie. Ik heb het gevoel alsof ik de personen door en door ken, ze zo voor me kan zien. Ik voel de verbittering, de liefde, en de vergeving die allemaal deel uitmaken van het verhaal. Ik heb nog geen één boek gelezen die kan tippen aan dit duidelijk, nauwkeurig geschetste beeld.
Dit maakte ook dat ik er af en toe wat depressief van werd. De kinderen zitten stuk voor stuk in een crisis thuis, en in een crisis met elkaar. Doordat het verhaal levensecht lijkt, krijg je er ook een ontzettend treurig gevoel van. Het was een sluimerende crisis die langzaam voortbewoog. Hierdoor had ik er moeite mee om het hele verhaal te lezen. Het enige wat er was, was die crisis.

Het hele boek heb ik me afgevraagd waarom Robert weg is gelopen, waarom hij niet terug kwam van zijn dagelijkse wandeling en na het omslaan van de laatste bladzijde was dit voor mij nog steeds niet duidelijk. Dat vind ik lichtelijk frustrerend, maar het past wel bij de stijl van dit verhaal.

Ik ben zeker wel wijzer geworden van dit boek. Het familieportret hangt aan de muur van mijn gedachten, waar ik af en toe naar terug kan kijken om me te wanen in het verhaal van een familie die hechter wordt in tijden van crisis.

Zou jij dit boek graag willen lezen? Zo ja, waarom?