Een echte dame RECENSIE

In Megan Mulry’s boeken over de leden van de Britse adellijke Heyworth-familie (waarvan alleen Prins heerlijk naar het Nederlands is vertaald) is nu Devon aan de beurt! Hij staat vooral bekend om zijn losbandige leventje als nep-Graaf, zijn eigenlijke interesse in wiskunde verbergend. Wanneer hij voor de bruiloft van zijn broer Max terugkomt naar Engeland, ontmoet hij Sarah James, vriendin van Max’ bruid en een succesvolle schoenenontwerpster in Chicago en New York (wat dat betreft past de originele boektitel, If the shoe fits, stukken beter). Sarah heeft eigenlijk nooit stilgestaan bij het feit dat ze helemaal geen man heeft in haar leven en is, zeker met haar volslanke lichaam (het meisje op de kaft is dan ook echt niet wat ik me voorstel bij Sarah), wat betreft mannen erg onzeker. Toch stemt Sarah, ondanks dat ze niet zo gecharmeerd is van Devon, in als hij het voorstel doet om samen een weekend te spenderen – in bed welteverstaan. Geheel vrijblijvend. Ontmaagd worden en daarna geen problemen met mannen meer… klinkt prima toch? Het loopt echter wat anders, want na het weekend blijkt het avontuurtje toch niet zo gemakkelijk te vergeten. Maar zijn ze niet te snel van start te gaan voor een echte relatie?

De eerste paar bladzijden zijn geschreven vanuit Devon, hoewel wel in personaal perspectief. Een chicklit met een man als hoofdpersoon? Dat leek me ronduit vreemd… Ik kwam er echter al snel achter dat het perspectief wisselt en er dus meerdere personen worden gevolgd. Aan de ene kant is het dan erg moeilijk om je in te leven omdat het afstand creëert, aan de andere kant geeft het wel een extra dimensie aan het verhaal. Verder leest het boek in principe fijn, hoewel Mulry wel heel uitgebreid schrijft – werkelijk elk voorwerp moet een beschrijving krijgen aan de hand van bijvoeglijk naamwoorden en dat kan in het begin best vervelend zijn. Maar het leest wel lekker snel!

De scènes van Devon en Sarah lijken net iets teveel op Vijftig tinten grijs, tot dominante Devon aan toe, maar dan minder goed geschreven, en de ruzies zijn af en toe ook een beetje ongeloofwaardig. Bovendien is hun relatie wel erg wisselend, ze gaan elke keer weer uit elkaar terwijl je wéét hoe het afloopt. Maar dit is zo’n typisch voorbeeld van een boek waarvan je heel veel nadelen kunt verzinnen, maar dat toch zo verslavend is dat je het het liefst binnen één dag uitleest (wat ik dan ook heb gedaan). En die oma, zo leuk! Kortom: het verhaal is wat standaard, maar om tussendoor even weg te lezen is het een goede keuze.

Wat vind jij van Een echte dame?