Recensie: Verscheurd RECENSIE

Haar personages zijn dan wel fictief, maar de problemen waar de hoofdpersonen in dit boek zich in bevinden, zijn voor vele jongeren wereldwijd aan de orde van de dag. Verscheurd vertelt het hartbrekende verhaal van de jonge Lydia die helemaal alleen voor haar broertje en zusje moet zorgen nu haar beide ouders zijn overleden aan aids.
 
Vanaf de eerste bladzijde had ik meteen heel veel bewondering voor Lydia. Aan de hand van een boekje met brieven en instructies van haar overleden moeder, probeert ze zo goed mogelijk voor Joe en Kesi te zorgen. Alsof dat nog niet moeilijk genoeg is, steekt haar grootmoeder geen vinger uit om haar te helpen (eerder het tegenovergestelde). Ze toont zo veel kracht, ondanks haar verdriet, en cijfert zichzelf zonder te mokken weg voor het welzijn van haar broertje en zusje.
 
Ik vond het erg interessant te lezen over een andere cultuur. De gevolgen van de dood van hun ouders beperkt zich niet tot dingen zoals: hoe alles verdeeld moet worden, waar de koffietafel moet worden gehouden of wie de voogdij voor de kinderen krijgt, nee, hier zijn de kinderen op zichzelf aangewezen en het is inspirerend om te lezen hoe hard Lydia knokt om te voorzien voor haar gezin.
 
Tussen de hoofdstukken door bevat het boek verschillende delen uit het dagboek wat Lydia's moeder haar heeft nagelaten. Deze stukjes zijn zo vol hoop en dromen voor haar kinderen dat de werkelijkheid des te harder overkomt op jou als lezer.
 
Van begin tot eind werd ik heel erg gegrepen door het verhaal van Lydia. Maar toen ik de laatste bladzijde omsloeg was ik wel even verbaasd om tot de ontdekking te komen dat ik het boek al uit had. Het einde is namelijk niet heel erg bevredigend. Ik weet namelijk nog altijd niet of alles uiteindelijk goed komt met dit gezin. Van één kant kan ik dat ook wel begrijpen. Dit is immers niet zomaar een verhaaltje, maar iets waar jongeren in arme landen op dagelijkse basis mee worden geconfronteerd. Om er een happy end aan te geven, zou misschien een beetje smakeloos zijn. Ik ben gewoon niet zo'n held met zo'n abrupt einde. 

Kan jij tegen abrupte eindes? Of vind je dit ook niet fijn?