Recensie: Tachtig dagen oranje RECENSIE

Als het op erotische romans aankomt houd ik wel van een heldin die lekker geëmancipeerd uitkomt voor waar ze van houdt, en daarvoor gaat. Echter heeft dit boek me wel geleerd dat er een fijne lijn is tussen geëmancipeerd en plat. Toen ik eenmaal begon in dit boek had ik al vrij snel door dat dit niet het soort boek was waarop ik had gehoopt. Ik ben heus niet zo’n preuts ding die al bloost bij het horen van het woord erotiek, maar naar mijn bescheiden mening was ‘erotiek’ ver te zoeken in dit boek. Sterker nog, ik kon mezelf er maar nauwelijks toe aanzetten om dit boek te lezen. Ik miste eigenlijk alles waarvan ik zo houd als het op een steamy chicklit aankomt. Ik miste de romantiek, de mysterieuze man met een klein hartje, de vrouwelijke hoofdpersoon waarin je je als lezer gemakkelijk kunt verplaatsen. In plaats daarvan vlogen de vleeswaren me al na slechts enkele pagina’s om de oren! Daar maak je me niet blij mee. Helemaal niet als daar nog eens bijkomt dat de hoofdpersoon slechts één motivatie lijkt te hebben: seks.

Een van de redenen dat ik zo van lezen houd is omdat het me de vrijheid geeft om mijn fantasie de vrije loop te laten. Boeken worden namelijk door iedereen anders beleefd. Daarom hou ik ervan als er, vooral bij steamy’s, wat te raden overblijft. De auteur van dit boek lijkt deze subtiele kunst echter niet te beheersen, want ze beschrijft pijnlijk grafisch alles wat er in het bed van Luba gebeurt.

Als ik dan toch nog iets positiefs moet zeggen over dit boek, dan zou ik zeggen dat ik de cover erg mooi vind… Jammer genoeg kon de inhoud niet bepaald indruk maken.

Wat vind jij van dit boek?