Recensie: Verdronken RECENSIE

“Mijn naam is Carl Adams.
Ik ben vijftien jaar.
Mijn broer is dood.”

Dat is het enige wat Carl zich kan herinneren wanneer hij de dag na het ongeluk wakker wordt. Het ongeluk waarbij zijn broer Rob niet levend uit het water kwam. Het ongeluk dat Carl en Neisha, Robs vriendin, wel hebben overleefd. En niemand weet wat er precies is gebeurd. Langzaam maar zeker komen vlagen van Carls geheugen bovendrijven, herinneringen aan geluiden, plaatsen en mensen. Carl probeert met hulp van Neisha deze puzzelstukjes tot een helder verhaal te ordenen en komt al snel tot een huiveringwekkende conclusie: hij heeft zijn broer vermoord. Maar hiermee is Carl nog niet van Rob af. Al snel begint hij dingen te zien en te horen die er voor anderen niet te zijn. Rob is overal waar water is… en hij wil wraak.

De proloog benam mij gelijk de adem en ik verheugde mij dan ook op de rest van deze ogenschijnlijk spannende jeugdthriller. Deze positieve eerste indruk was echter van korte duur. Het idee achter Verdronken is echt heel goed en het had een ontzettend spannende thriller kunnen zijn, wanneer de auteur er niet voor had gekozen om een grote dosis klefheid en drama in het boek te verwerken. Het verhaal neemt zoveel zoetsappige wendingen dat ik mijn gedachten er niet bij kon houden; zoetsappig is nu eenmaal niet mijn genre. Een thriller is naar mijn mening pas echt goed als deze je vanaf de eerste bladzijde in zijn greep houdt en je tot aan het einde toe niet meer loslaat. Daarin is Verdronken niet geslaagd.

Viel Verdronken jou ook een beetje tegen?