Recensie: De belofte RECENSIE

Ze waren verliefd maar konden niet samen verder. Een half leven later belooft Edwin, gescheiden, Ria, weduwe, nooit meer te verlaten. Ze brengen vele gelukkige jaren met elkaar door, tot Ria tekenen van dementie begint te vertonen. Steeds vaker verwart ze Edwin met haar aan alcohol verslaafde vroegere echtgenoot en raakt ze in paniek wanneer ze hem ziet. Edwin blijft zich over haar ontfermen, maar het valt hem steeds zwaarder aan de belofte van elkaar nooit meer verlaten vast te houden.

In De belofte vertelt Nadine Ahr het verhaal van haar grootouders: over haar oma, die haar greep op de werkelijkheid langzaam kwijtraakt; en over haar opa, die de liefde van zijn leven voor een tweede keer verliest. Het verhaal van steeds ouder en gebrekkiger wordende familieleden zal iedereen herkennen. Juist dat maakt het verhaal zo aangrijpend: ooit krijgen we allemaal met een vergelijkbare situatie te maken. Door haar eigen keukentafeldiscussies over de toekomst op te schrijven, dwingt de schrijfster jou als lezer ook na te denken over de toekomst.

Aan de stijl van journaliste Ahr moest ik in het begin even wennen. De korte, bijna staccato zinnen waarmee verteld wordt, gaven mij zo nu en dan de kriebels. Hierdoor doet het verhaal wat simpel aan en ook de personages komen niet bijster intelligent over. Aan de andere kant helpt de eenvoudige schrijfstijl wel bij het overbrengen van de gevoelens van wanhoop die zowel Edwin voelt bij het verlies van Ria, als Nadine bij het zien van de worsteling van haar grootvader en de aftakeling van haar grootmoeder.

Zo wordt De belofte een boekje dat aan het denken zet en vraagt om napraten achteraf. Ahr confronteert ons met de eindigheid van het leven en de aftakeling die dat met zich meebrengt – en met de vraag of je een belofte aan een geliefde onvoorwaardelijk moet nakomen. Misschien dat De belofte geen hoogstaand literair staaltje is, ontroerend, uitdagend en de moeite waard is dit boekje zeker!

Hoeveel hartjes geef jij De belofte?