Recensie: Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt RECENSIE

Elsa’s oma is oud en een beetje gek. Of nou ja, een beetje heel erg gek. Zo schiet ze vanaf haar balkon met een paintballgeweer, breekt ze in in een dierentuin en gooit met poep naar een politieagent. Maar bovenal is oma de beste en enige vriend van Elsa. Ze vertelt de mooiste sprookjes en verhalen die Elsa altijd weer opvrolijken na een vreselijke dag op school. Totdat oma opeens overlijdt. Ze laat brieven achter die Elsa moet bezorgen, waarin ze haar verontschuldigen aanbiedt aan iedereen die ze ooit heeft gekwetst. Gewapend met de brieven en een hoop vragen begint Elsa aan haar eigen avonturenverhaal. Ze leert dat er maar één oma zoals de hare was en dat in elk sprookje een beetje waarheid zit. 

 

Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt kan het best gecategoriseerd worden als een modern sprookje. Elsa is een wandelende Wikipedia wijsneus die elke dag wordt geconfronteerd met het feit dat ze anders is. Hoewel op school anders zijn een ramp is, ziet de oma van Elsa anders zijn juist als een superkracht. En als superkrachten normaal waren, zou iedereen ze wel hebben! De band tussen oma en kleindochter is ontzettend hecht en zelfs het gekibbel tussen de dames, met een leeftijdsverschil van zeventig jaar, is hartverwarmend beschreven. Ook de flatbewoners van Elsa en haar oma worden goed uitgewerkt. Backman maakt zijn bijzondere personages haast karikaturen, iets wat in een normale roman niet passend zou zijn, maar in Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt absoluut bijdraagt aan het magische karakter van het verhaal. 

 

Toch zou een sprookje geen sprookje zijn als er niet ook een diepere laag in het verhaal zou zitten. De monsters, draken en wolkendieren uit de sprookjes van Elsa’s oma blijken verrassend echt en het wordt duidelijk dat niet alle monsters altijd al monsters zijn geweest – sommige monsters zijn monsters van verdriet. Het verhaal is zowel grappig als ontroerend en vol levenslessen voor de oplettende lezer. Wat misschien nog wel het meeste bijblijft van Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt, is dat samen anders zijn helemaal zo gek nog niet is.