Recensie: Als ik de liefde niet heb RECENSIE

 

In Als ik de liefde niet heb, dat bestaat uit 45 korte verhalen, tracht Eva van Esch de veldslag van de liefde te schilderen. Haar verhalen gaan over angsten, driften, aantrekkingskracht en manipulatie, waarin vooral de voortdurende (liefdes)strijd tussen man en vrouw centraal staat. 

 

Het is niet gemakkelijk om anno 2014 je prozadebuut te maken. Want eerlijk is eerlijk, het korte verhaal is toch een beetje een onderbelicht genre. Het is knap hoe Van Esch deze bundel vol onbevangen observaties over de liefde tot stand heeft weten te brengen. Dat het korte verhaal echt iets anders is dan de gemiddelde chicklit, roman of thriller wordt na de eerste verhalen al pijnlijk duidelijk. Er is geen ruimte voor ontwikkeling in de verhalen, er wordt altijd gefocust op één moment, gebeurtenis of situatie. Dit zou geen enkel probleem zijn als deze momenten sterk waren uitgewerkt, maar in de meeste verhalen lijkt het alsof het enige doel is de lezer te shockeren, door te focussen op enkel het ranzige, duistere of seksueel expliciete aspect. Denk hierbij aan de vrouw die de uitslag van haar bedpartner openkrabt en het wondvocht over haar eigen lijf uitsmeert, haar huidige minnaar probeert te koppelen aan haar moeder of alleen seks heeft met haar partner wanneer ze er een geldbedrag of een tegenprestatie voor krijgt. 

 

Het geheel voelt een beetje geforceerd postmodernistisch aan, waardoor het rauwe liefdessfeertje dat Van Esch probeert te creëren niet oprecht overkomt. Hoewel er redelijk wat variatie is qua onderwerp, setting en toon van de verhalen, lijken ze qua stijl toch allemaal op elkaar. Hierdoor zijn er maar weinig stukken die je écht bijblijven. Natuurlijk zitten er verhaaltjes tussen waarin de schrijfster echt laat zien wat ze in huis heeft, zeker binnen het beperkt aantal woorden dat ze gebruikt, maar Als ik de liefde niet heb maakt als geheel weinig indruk.