Recensie: Hartenvrouw RECENSIE

Wat opvalt als je dit boek begint te lezen, is het grote lettertype en de ruime regelafstanden. Het oogt daardoor op het eerste gezicht bijna als een kinderboek. Maar de inhoud is alles behalve kinderachtig. Babette stelt zich heel kwetsbaar op, door alles te vertellen over haar scheiding. Van het moment dat de kogel door de kerk is en die eerste moeilijke dagen, tot een jaar of vier later. Haar gevoelens, twijfels, gedachten, fouten en overwinningen: alle kaarten komen op tafel. Dit deed ze om anderen in zo’n zelfde situatie te laten beseffen dat ze niet alleen zijn, en dat er betere tijden komen.

 

Bij Babette ging het niet alleen om het verwerken van de scheiding zelf, het zette bij haar ook nog een ander proces in gang. Ze merkt dat ze jarenlang anderen belangrijker heeft gevonden dan zichzelf, en leert stap voor stap dat het juist goed is om jezelf op nummer 1 te zetten en jezelf ‘me-time’ te gunnen. Want alleen door je grenzen aan te geven, naar je gevoel te luisteren en te ontdekken wat voor jou wel en niet goed voelt, kun je gelukkig zijn en kun je er voor anderen zijn. Ze leert dit met veel vallen en opstaan en schrijft daar heel open en eerlijk over.

 

In de epiloog eindigt Babette met een soort oproep om altijd een kaartje of lief berichtje te sturen aan mensen in je omgeving die het moeilijk hebben. Zelf doet ze dat ook, met als doel diegene het gevoel te geven dat hij of zij gezien en gesteund wordt. Helaas kreeg Babette in moeilijke tijden geen kaartjes: het was zelfs zo dat veel mensen haar vermeden en ontweken. Ze verklaart dat door aan te nemen dat veel mensen het te moeilijk vinden om met verdriet van anderen om te gaan. De oproep om dus niet zo iemand te zijn, maar er wél aandacht aan te durven besteden, is een mooie gedachte.