Recensie: Het jaar dat de wereld op zijn kop stond RECENSIE

Wanneer Pearl op een doodgewone zaterdag een telefoontje krijgt van haar vader, stort haar hele wereld in. Haar moeder is overleden tijdens de geboorte van haar halfzusje Rose, dit is het begin van een jaar waarin Pearl’s wereld op zijn kop staat. We lezen mee tijdens de eerste twaalf maanden van haar moeilijkste strijd, waarin ze het verdriet van haar moeder moet verwerken, de nieuwe baby moet accepteren en zichzelf meerdere keren tegenkomt. 

Wat een origineel boek! Het is een enorm heftig verhaal, toch heeft de schrijfster het voor elkaar gekregen om het op een emotionele én humoristische manier te schrijven. Het zijn vooral makkelijke woorden en korte zinnen die verrijkt worden door speelse dialogen, en dat maakt dat ik het boek in twee dagen uitgelezen heb. 

 

De hoofdstukken staan gelijk aan twaalf maanden. Tijdens deze twaalf maanden wordt je werkelijk het leven ingezogen van de 15-jarige Pearl, die een enorme karakterontwikkeling doormaakt. Waar ze in het begin heel gesloten is en met grote afkeer de baby een rat noemt, stelt ze zich met iedere nieuwe maand meer open. Waar gelukkig zijn een onmogelijke taak leek, wordt ze daar uiteindelijk steeds beter in. 

 

Wel had ik moeite met de realiteit van het boek. Het staat boordevol dialogen met haar moeder, die iedere maand wel een kijkje komt nemen in het leven van Pearl. Iets wat ik niet begrijp. Het gaat er juist om dat Pearl leert leven zonder haar moeder, en moeders die dood zijn komen over het algemeen niet meer tevoorschijn als ze heen zijn gegaan. Misschien was het de bedoeling van de schrijfster om te laten zien dat deze gesprekken geen werkelijkheid waren, maar meer in het hoofd van de hoofdpersoon zaten. In dat geval is het naar mijn mening niet gelukt.

 

Een emotioneel heftig boek dat je dankbaar leert zijn om wat je hebt in het leven, en je doet beseffen dat sommige dingen nooit binnen handbereik zullen zijn. En dat is oké.