Recensie: Huis van herinneringen

Nicci Gerrard is de vrouwelijke helft van het schrijversduo Nicci French. Samen met haar man Sean French schreef ze al veel psychologische thrillers. In 2003 verscheen haar solodebuut en sindsdien is niet alleen haar voornaam meer bekend in de boekhandel.

 

Gerrards nieuwste roman Huis van herinneringen vertelt het verhaal van de vierennegentigjarige Eleanor Lee. Haar kinderen vinden het hoog tijd dat hun moeder naar een verzorgingstehuis gaat. Eleanor stemt in, op voorwaarde dat een vreemde haar komt helpen met het uitruimen van haar archief. Via haar kleinzoon krijgt Peter deze taak toebedeeld. Zijn nieuwsgierigheid wordt gewerkt wanneer hij een stapeltje liefdesbrieven vindt. Wat is het geheim van de oude vrouw waarvan ze niet wil dat haar familie het weet?

 

Een geheim uit het verleden dat ontrafeld moet worden. Hoe kun je beter dan aandacht van je lezer trekken dan met deze belofte? Huis van herinneringen begint meteen goed met een scène uit dat verleden, die heel wat belooft. Helaas kost het daarna in het heden nogal wat pagina’s voor het verhaal echt op gang komt. Gerrard is erg van de bijvoeglijk naamwoorden en bijwoorden. Elk kopje is gebarsten, gedeukt of gebutst, geuren zijn aromatisch, prikkelend of vol, de personages kijken geïnteresseerd, onderzoekend of genietend. Misschien moet je ervan houden, maar ik krijg er de kriebels van.

 

Gelukkig verdwijnt deze overgedetailleerde schrijfstijl naar de achtergrond als het verleden eenmaal aan bod komt. Het verhaal heeft alle opsmuk niet meer nodig en krijgt vaart. De spanning wordt langzaam steeds verder opgebouwd en Eleanors geheim krijgt je in zijn greep. Hierbij wordt Peter een beetje vergeten, terwijl hij zijn eigen problemen met zich meebrengt naar het huis van de oude vrouw. Maar als lezer neem je dit voor lief. Samen met hem luister je ademloos naar Eleanors stormachtige geschiedenis, verweven met de geschiedenis van Engeland vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Tot de laatste pagina.