Recensie: Verboden terrein RECENSIE

Het was alweer een tijd geleden dat  ik zo'n moeite had met het uitlezen van een boek als met 'Verboden terrein' van Rachel Gibson. En dat is vreemd, want normaal gesproken ben ik dol op boeken van deze auteur. Maar elke pagina duurde zenuwslopend lang en bleef niet hangen. Dit had als gevolg dat ik elke keer als ik even niet gelezen had, zeker drie pagina's terug moest lezen om het verhaal weer te begrijpen. Ik ben moeder van een kind van één jaar oud: ik ben allang blij als ik tijd heb om te lezen!

 

Rachel neemt ons mee in het leven van Delaney en Nick uit Truly, Idaho. Zij groeide op als rijke stiefdochter van de burgemeester, terwijl zijn biologische zoon opgroeide in een armoewijk. Ondanks deze tegenstelling in hun jeugd, worden ze steeds naar elkaar toegetrokken.

 

Als hun vader overlijdt, is er geen houden meer aan. Zij erven namelijk allebei van de burgervader, maar alleen op de voorwaarde als ze niet voor elkaar vallen. En dat lijkt opeens moeilijker gezegd dan gedaan.

 

Zoals gezegd: ik kwam er niet doorheen. Tergend langzaam kwam het verhaal op gang en op het moment dat het ook maar iets vaart kreeg, zwakte dat in het volgende hoofdstuk weer af. 

 

Ik hoop niet dat het gezegde 'zo goed als je laatste boek' opgaat voor Gibson. Dat zou een klap zijn voor de chicklit-wereld. Ik geef haar graag het voordeel van de twijfel. Haar volgende boek geef ik gewoon weer een kans.