Recensie: Zwarte vallei RECENSIE

Wanneer de pas gescheiden psycholoog Jessica Mayhew patiënte Elinor ontmoet, raakt ze geïntrigeerd door haar verhaal. Nadat haar moeder is vermoord in haar atelier, waarbij een waardevol schilderij is gestolen, lijdt Elinor aan claustrofobie en kan ze haar werk als kunstenares niet meer uitvoeren. Ongemerkt raakt Jess steeds meer bij de zaak betrokken, zeker als blijkt dat haar nieuwe vlam – werkzaam in de kunstwereld – Elinor en haar familie blijkt te kennen en ze haar patiënte ook buiten werktijd spreekt. Wanneer er nog een dode valt in Elinors omgeving, overschrijdt Jess alle gedragscodes als psycholoog door zelf op onderzoek te gaan en brengt zichzelf daarmee in gevaar. 

 

De proloog is geschreven vanuit het perspectief van een standbeeld, als stille getuige van een vreemde gebeurtenis in het anders altijd zo rustige dorpje Llandaff Green in Wales. Persoonlijk ben ik geen fan van een dergelijk auctoriaal perspectief, omdat het een zekere afstand creëert. Dat is ook bij dit boek het geval en maakt dat Jess een ongrijpbaar personage blijft, dat je als lezer nooit écht leert kennen of begrijpen. Echt spannend wil deze thriller daardoor niet worden. Door de prettige schrijfstijl en de mooie beschrijvingen van het landschap leest het boek desondanks vlot. Charlotte Williams schreef eerder Het huis op de klif, waarin Jessica Mayhew ook een hoofdrol speelt. In 2014 is de auteur na een kort ziekbed overleden. 

Zwarte vallei is een psychologische thriller in een sprookjesachtige setting over wat er gebeurt als de grenzen tussen een psycholoog en een patiënt vervagen.