Recensie: Zoals de wind waait RECENSIE

Tien jaar geleden vond een mysterieus ongeluk plaats in het olifantenreservaat in Boone. Gevolg: een dode en een gewonde. Maar het mysterie werd nog veel groter toen de gewonde, olifantenonderzoeker Alice Metcalf, spoorloos uit het ziekenhuis verdween. Jaren later kan dochter Jenna nog altijd niet geloven dat haar moeder haar zomaar in de steek heeft gelaten. In een ultieme poging het mysterie op te lossen roept ze de hulp in van Serenity, een in opspraak geraakte helderziende, en de cynische privédetective Virgil, die destijds betrokken was bij het politieonderzoek. Alle drie hebben ze hun eigen redenen om de zaak tot een goed einde te willen brengen. Maar geen van hen is voorbereid op de verpletterende uitkomst van hun speurtocht.

 

Zoals de wind waait is het nieuwste boek van Jodi Picoult. Voor mij staat haar naam inmiddels voor een prima leesbaar boek en ik sta daarin niet alleen. Met haar laatste vijf romans bereikte ze de eerste plaats op de New York Times-bestsellerlijst. Dat is niet zo vreemd. Vanaf de eerste pagina van haar boeken zit je in het verhaal. Zo ook met Zoals de wind waait.

 

Picoult heeft een prettige schrijfstijl. Ze is heel begaan met haar personages en betrekt de lezer bij hun verhaal. Het is bijna alsof ze bij je aan tafel zitten en je toespreken ("Echt waar, jij zou er precies zo over denken."). Hun verhaal sleept je mee, wat zeker met dit boek voor mij een prestatie was. Ik heb meestal vrij weinig met verhalen waar dieren een grote rol in spelen, maar deze keer stoorde de prominente aanwezigheid van olifanten me absoluut niet.

 

Een herkenbare stijl kan ook nadelen hebben. In Zoals de wind waait waren dat voor mij de typische Picoult-personages. Daar waren ze weer: de eigenwijze tiener, de zichzelf verwaarlozende man met als beste vriend zijn fles whisky, een door het leven teleurgestelde vrouw. Buitenbeentjes met de littekens van het leven, maar met een sympathieke inborst. Je kunt niet anders dan ze een happy end toewensen. Niets mis mee, maar dat er ergens nog een konijn uit een hoge hoed getoverd gaat worden voor het verrassingseffect voel je op je klompen aan. 

 

In Zoals de wind waait lees je afwisselend vanuit de perspectieven van Jenna, Serenity en Virgil over het onderzoek, tussendoor vertelt Alice over wat voorafging aan haar verdwijning. De spanning wordt steeds verder opgebouwd en het mysterie wordt almaar groter wordt. En dan is daar het einde, dat het verhaal volledig op z'n kop zet. Heel eerlijk: deze vraagt wel wat van je. Ik moest even slikken, maar net als de personages en de olifanten, komt Picoult bij mij met veel weg. En ik geniet er nog van ook.