Recensie: Laatste dans; Toegift RECENSIE

In Laatste Dans lijken Abby en John voor de buitenwereld het perfecte huwelijk te hebben. Na 21 jaar zijn de twee echter totaal van elkaar vervreemd en valt John voor een ander. Ze besluiten te scheiden. Op de dag dat ze het slechte nieuws aan hun kinderen willen vertellen onthult hun dochter Nicole dat ze gaat trouwen. Om Nicole’s grote dag niet te verpesten besluiten Abby en John de bekendmaking van hun scheiding uit te stellen tot na Nicole’s trouwdag. Dat is echter niet gemakkelijk.
In Toegift gaat het een stuk beter met Abby en John. Ze hebben besloten hun huwelijk een tweede kans te geven, al blijkt al snel dat het tijd kost om hun vertrouwen in elkaar weer helemaal te herstellen. Dan slaat echter het noodlot toe voor John en komt hun relatie weer onder druk te staan. Zullen ze hieruit komen?
 
Bij het lezen van de achterflap verwachtte ik dat Laatste Dans een moeilijk verhaal zou zijn, maar wel een verhaal met humor. Wellicht een hoop ongemakkelijke momenten en uiteindelijk een happy end? Achteraf heb ik eigenlijk geen flauw idee waarom ik dat verwachtte. Laatste Dans bevatte namelijk helemaal geen humor, ik werd er zelfs behoorlijk somber van. Toegift kon ik daarentegen beter waarderen.
 
Van te voren had ik over het hoofd gezien dat dit een christelijke dubbelroman is, maar ondanks dat ik zelf niet gelovig ben, vond ik de duidelijke aanwezigheid van God en het christelijke geloof niet erg. Slechts een enkele keer fronste ik even bij bepaalde opvattingen. Wel storend vond ik dat de eerste helft van Laatste Dans eigenlijk alleen maar bestond uit Abby en John die steeds na één zin spreken weer ruzie maakten, boos bij elkaar wegliepen en vervolgens allebei maar bleven klagen en jammeren. ‘Hoe heeft het zover kunnen komen,’ was hierbij een vraag die constant naar voren kwam. Misschien irriteerde dit me vooral zo erg omdat ik me in zowel Abby als John niet kon inleven. Van John snapte ik totaal niet waarom hij door ging met zijn verhouding terwijl het mij al meteen duidelijk werd dat die andere vrouw geen leuk iemand was. Abby vond ik maar een nare, zeurderige vrouw die veel te snel conclusies trok. Gelukkig was er aan het einde van het verhaal meer ruimte voor daadwerkelijke gebeurtenissen, maar toen had ik me al door merendeel van het boek heen moeten worstelen en kon ik er niet echt meer inkomen.
 
In Toegift was mijn ergernis gelukkig iets minder en kon ik makkelijker het verhaal in duiken. Net nu Abby en John hun huwelijkscrisis hebben overwonnen krijgen John en de school waar hij werkt anonieme brieven die eisen dat John ontslagen moet worden van zijn baan als coach van het footballteam. Deze brieven slaan al snel om naar bedreigingen, waardoor Toegift meteen een stuk spannender werd. Vervolgens krijgt John een noodlottig ongeval, wat zorgt voor nog meer spanning en wrijving. Ik denk dat het dan ook grotendeels door het onderwerp dat in Toegift centraal stond en de nieuwe personages komt dat ik het tweede deel meer kon waarderen en ik deze dubbelroman alsnog beloon met drie hartjes.