Recensie: De stad aan de rand van de hemel RECENSIE

In De stad aan de rand van de hemel volgen we het leven van Jahan. Jahan is als jonge jongen gevlucht uit het huis van zijn stiefvader en aan boord gekomen van een schip dat afkoerste op het Ottomaanse rijk. Daar ontmoet hij een bijzondere vriend, Chota de olifant. Chota is een geschenk voor de sultan in Istanbul, en door omstandigheden beland Jahan als mahout van de olifant aan het hof van de Sultan. Daar ontmoet hij mensen die op allerlei manieren zijn leven zullen beïnvloeden. In de eerste plaats is er Sinan, de hofarchitect welke Jahan als gezel onder zijn hoede neemt, natuurlijk is er ook nog de prachtige prinses Mihrimah, even mooi als onbereikbaar.

Het boek heeft niet echt een duidelijke verhaallijn. Je volgt het leven van Jahan, in zijn leven gebeurt van alles. In het boek wordt zijn levensverhaal van zo’n 80 jaar doorlopen, dus echt op details ingaan is er niet bij, de gebeurtenissen volgen elkaar op en voor je het weet is Jahan van een jonge jongen verandert in een oude man. Doordat het een beschrijving van zijn leven is, loopt het niet echt toe op een climax. Dat mis ik persoonlijk altijd wel een beetje in dit soort verhalen.

Doordat er zo veel gebeurd, wordt het soms wat langdradig. De vertelstijl van Elif Shafak is echter wel mooi dus als je wel van dit soort levensverhalen houdt (gebaseerd op waargebeurde historische feiten) is het zeker wel de moeite waard. Shafak weet beeldend en vlot te schrijven, waardoor het toch nog wel wilde lukken om dit boek tot het einde uit te lezen.

De stad aan de rand van de hemel is een verhaal over haat en liefde, afgunst en geluk. Het laat zien hoe mensen elkaar kunnen maken of breken.

“ Wat ze gedurende jaren bouwden, steen voor steen, kon in één middag worden verwoest. Wat vandaag werd gekoesterd, kon morgen worden verworpen. Alles was altijd overgeleverd aan de grillen van het lot, en dat het lot grillig was, daar was hij inmiddels wel van overtuigd.”