Recensie: Kick RECENSIE

Wat is het lang geleden dat ik een boek las waar ik meteen zo in zat als in ‘Kick’. Ik moest gewoon overal lezen: in de tuin, terwijl mijn kind zich braaf vermaakte in de zandbak. Onderweg, als ik naar huis liep, met een boek in mijn hand. En op het toilet, om een paar bladzijdes mee te pikken. Het leesvirus had me helemaal te pakken: dat virusje dat je aan de ene kant niets liever wil dan alleen maar lezen en aan de andere kant niet meer verder wil, omdat het boek dan uit is.

Kick doet dat met je. Of liever gezegd: auteur Chelsea Cain doet dat met je. Zij weet als geen ander hoe je mensen moet bespelen en haar hoofdpersonen doen dat met elkaar in elk hoofdstuk. Als lezer weet je soms niet wat je moet geloven of waar het verhaal naar toegaat, zo onvoorspelbaar is het verhaal. En dat is fijn, dat je al lezer het verhaal niet van tevoren kunt voorspellen!

Het verhaal

Amerika staat op z'n kop als de gekidnapte Kick Lannigan na vijf jaar levend wordt teruggevonden. Haar ontvoerder heeft haar niet alleen misbruikt, maar ook opgeleid om sloten open te breken, vuurwapens te gebruiken en explosieven te maken. Zwaar getraumatiseerd probeert Kick haar leven op te pakken en ze gaat van therapie naar therapie, maar niets helpt. Totdat ze zich om zichzelf te kunnen beschermen specialiseert in diverse vechtsporten. Alles om de pijn en verwarring over die periode te vergeten.

Dan, tien jaar later, worden er in korte tijd twee kinderen vermist. Kick kan het niet loslaten en probeert samen met haar ‘broer’ James van alles om ze te vinden. Ze merkt echter dat zij maar weinig kan uitrichten. Totdat ze John Bishop ontmoet. Een grote eikel die dingen gedaan krijgt. Ze irriteert zich mateloos aan hem, maar hij krijgt haar op plekken waar ze dacht nooit te zullen komen. Ze besluit met hem samen te werken, om de twee kinderen terug te vinden.

Nooit meer stoppen met lezen!

Hoewel het onderwerp, kindermisbruik en kinderontvoering, te gruwelijk voor woorden is, wil je nooit meer stoppen met lezen. Cain zoekt niet de gruwelijke details op, zoals in veel boeken niets meer aan de verbeelding overgelaten worden. Ze laat de lezer zelf z’n fantasie gebruiken. En zo kan je het boek aan: je wordt niet geconfronteerd met dat wat je niet aankan.

Lezen! Lezen! Lezen! Dat is het enige wat ik nog over dit boek kan zeggen. Je moet het gewoon gelezen hebben.