Recensie: De tuin van verloren zielen RECENSIE

Het is eenentwintig oktober 1988, en precies achttien jaar geleden dat de dictator Oodweyne door middel van een coup aan de macht is gekomen in Somalië. Op deze dag, de Onafhankelijkheidsdag, vindt in de stad Hargeisa een grote viering plaats. Deqo, een jong meisje uit een vluchtelingenkamp, is naar Hargeisa gekomen om mee te dansen in de optocht. Kawsar, een oude vrouw, is net als de andere toeschouwers opgetrommeld om verplicht de hele dag in de brandende hitte naar de festiviteiten te kijken. Filsan, een korporaal in dienst van het regeringsleger, houdt het publiek oplettend in de gaten of het niet te opstandig wordt. Alle drie zijn ze die dag in Hargeisa aanwezig, voorbestemd om elkaars levens drastisch te beïnvloeden.

De tuin van verloren zielen is heel slim opgebouwd. Eerst lees je achtereenvolgens hoe de drie hoofdpersonages bij de viering in Hargeisa aanwezig zijn. Vervolgens gaan ze hun eigen weg om uiteindelijk weer op elkaars pad te komen als de burgeroorlog in volle hevigheid uitbarst. Doordat je verschillende generaties volgt, het kind Deqo, de jonge vrouw Filsan en de oude weduwe Kawsar, krijg je een veelzijdig beeld van de situatie in Somalië. De verschillende belevingswerelden maken de roman nog levendiger en leuker om te lezen.

De roman belicht de situatie dus van verschillende kanten. Met name Filsan, soldaat in het regeringsleger, is een interessant personage, maar opvallend genoeg wordt van de drie personages juist Filsan het minst uitgebreid beschreven. Ik had nog wel meer over haar willen lezen. Meer verdieping over haar persoonlijkheid en achtergrond was mooi geweest. Deqo en Kawsar kwamen levendiger van het papier.

De tuin van verloren zielen is mooi geschreven en de drie verhaallijnen vullen elkaar goed aan. Ondanks het zware thema leest het boek toch vlot weg. Het is een ontroerend portret van drie vrouwen van wie de levens allemaal op verschillende wijze worden geraakt door de burgeroorlog in Somalië.