Recensie: De prinses met de lange haren RECENSIE

In een klein, arm land wordt een prinsesje geboren. Een prinses met prachtige haren. Zo mooi dat ze haar haren niet mag afknippen van haar vader. De haren blijven maar groeien en groeien en groeien. Het liefst zou de prinses willen touwtjespringen en schommelen. Maar hoe kun je buitenspelen met zúlke lange haren?

 

Annemarie van Haeringen staat bekend om haar prachtige prentenboeken. Zoals het boek Kleine Ezel dat ze samen met Rindert Kromhout maakte. Het is dan ook niet zo gek dat ze voor De prinses met de lange haren het Gouden penseel ontving. De kleurrijke illustraties in dit boek zijn wederom prachtig, origineel en grappig en ontroerend tegelijkertijd. De wisselwerking tussen beeld en tekst levert soms een grappig plaatje op. Bij de zin “Maar ook een prinses wil wel eens alleen zijn…” zie je haar bijvoorbeeld op de toilet zitten. Het prentenboek toverde dan ook een glimlach op mijn gezicht. Het verhaal zelf deed me denken aan Rapunzel. Gelukkig gaf Van Haeringen het al snel een hele andere, verrassende wending. Hoewel het einde ‘eind goed, al goed’ is, vond ik het toch tegenvallen. Het kwam voor mij iets te plotsklaps. De prinses met de lange haren is een mooi prentenboek waarmee je jonge kinderen zeker kunt vermaken. Geschikt om voor te lezen vanaf ca. 4 jaar.