Recensie: Schikgodinnen RECENSIE

Nora Roberts heeft al meer dan tweehonderd boeken geschreven en veel daarvan zijn bestsellers geworden. Schikgodinnen ontleent zijn titel aan drie vrouwen uit de Griekse mythologie. De moiren of schikgodinnen bepalen de levensloop van stervelingen en goden. Clotho spon de levensdraad, Lachesis mat hem af en Atropos knipte de draad af en beëindigde het leven. Van deze schikgodinnen zijn kleine kostbare zilveren beeldjes gemaakt en om die kunstwerkjes draait het in dit boek.

Het verhaal start in 1902. Na een vlucht uit New York om uit de handen van de politie te blijven, gaat Felix Greenfield aan boord van het schip de Luisiana. Hij steelt één van de beeldjes uit de kamer van H. Wyley maar juist dan wordt het schip gebombardeerd en zinkt het. Felix overleeft de ramp en heeft wonderbaarlijk genoeg zelfs het beeldje nog bij zich. Door dit alles komt hij tot inkeer en besluit hij zijn leven te beteren.

Het thema van het lot is zorgvuldig uitgewerkt in Schikgodinnen. Het past echter allemaal net wat te netjes. Het boek volgt zeven hoofdpersonen, wie drie stelletjes gaan vormen en één vrouw die de duidelijke slechterik is. Dit zie je als lezer allemaal van mijlenver aankomen. De drie liefdesverhalen voelen geforceerd aan, bij allemaal is er sprake van liefde op het (vrijwel) eerste gezicht en is het daarna al snel heftig en serieus (driedubbele bruiloft, anyone?).

Na de korte episode over het stelen van het beeldje, gaat het verhaal in 2002 verder met de familie Sullivan. Nadat hun betovergrootvader Felix het beeldje heeft gestolen, blijft het beeldje in bezit van de familie, maar door een speling van het lot wordt het ook van hen gestolen. De achterkleinkinderen Malachi, Gideon en Rebecca zijn naarstig op zoek naar een manier om het beeldje te heroveren en reizen de wereld af om daarnaast ook de andere twee beeldjes te bemachtigen. De motivatie voor deze strooptocht: Geld. Veel geld. Samen zijn de beeldjes van de schikgodinnen namelijk meer dan 20 miljoen waard. Hun moeder Eileen zegt op een gegeven moment over Felix:

‘[…] er was een reden waarom hij gered werd met dat beeldje in zijn zak. Om die reden komt het deze familie toe,’ vervolgde ze met haar kalme onwrikbare logica. ‘En aangezien het deel is van een kunstwerk, komt de rest ons ook toe.’

Of die logica echt zo onwrikbaar is valt natuurlijk te betwisten. Want kunnen de eigenaren van de twee andere beeldjes niet precies dezelfde logica hanteren? Hoewel het moeder Eileen inderdaad waarschijnlijk om het principe gaat, gaat het haar kinderen overduidelijk puur om het geld. Dat geven ze ook toe en dat maakt de personages oppervlakkig en eenzijdig in hun motivatie. Hebzucht drijft ze de heel wereld over, ze moeten zelfs geld lenen om de vluchten te betalen en toch kiezen ze ervoor om de drie beeldjes op te sporen. Dat maakt het moeilijk om je in te leven in de personages.

Op zich zijn de personages wel met een charme neergezet en kan je ze wel van elkaar onderscheiden, maar er mist diepgang. Wellicht had Nora Roberts beter aan het verhaal van elk van de drie Sullivan’s een apart boek kunnen wijden, zoals ze wel vaker doet in haar trilogieën. Toch is de zoektocht naar de beeldjes en vooral de afwikkeling op het einde spannend geschreven. Maar vooral omdat ik me moeilijk kon inleven in de personages, omdat ze zo oppervlakkig kiezen voor geld en wraak, krijgt Schikgodinnen van mij twee sterren.